Grim Fandango

Eind vorig jaar was ik toevallig weer eens in Duitsland en zag ik de game Grim Fandango staan. Nieuwe druk en speelbaar op Windows XP. Nou viel dat laatste dus tegen… want het koste me even wat tijd om het spel aan de gang te krijgen. Maar met wat aanpassingen in een bestandje en een aparte game launcher kon ik eindelijk beginnen aan het avontuur. Net als bij The Longest Journey echter in het Duits en dus niet in het Engels. Niet dat mij dat dus veel uitmaakt maar misschien dat het Engelse origineel iets leuker overkomt. Daar kan ik echter verder weinig over zeggen, aangezien ik de Engelse versie nooit gespeeld heb.

Achtergrond
Grim fandango is een adventure game, dat veel weg heeft van een point & click systeem. Echter is de besturing niet met de muis en vind ik het persoonlijk dus niet vallen onder point & click. De game is ontwikkeld door LucasArts. Die in het verleden wel meer goede “point & click” adventures hebben gemaakt. Al moet ik zeggen dat dit volgens mij de eerste adventure van LucasArts is die ik gespeeld heb. De game begint ook al een oudje te worden en stamt uit 1998. Oftewel 1 jaar ouder dan The Longest Journey. Ondanks dat wat duistere sfeer zit de game vol humor, waardoor het ook een heerlijke vrolijke kant heeft.

Verhaal
In het spel speel je de rol van Manny Calavera. Deze Manny is een reisagent in het land van de doden. Ja ja, het begint al duister. Maar niet omdat hij dat zo graag wil, maar omdat hij tijdens zijn leven fouten heeft begaan. Hierdoor heeft hij geen krediet om door het land van de dood te reizen naar de negende onderwereld, het land van eeuwige rust, maar moet hij deze eerst verdienen. En dus heeft hij de baan als reisagent aangenomen bij DOD (Department of Death). Als een overledene net in het land van de dood aan komt gaat Manny net als zijn collega’s er op af om deze een reis te verkopen door het land van de dood. En hoe beter de overledene was in het leven hoe duurder de reis die Manny deze kan verkopen.

Ooit was Manny de beste reisagent, echter de laatste tijd kan Manny de overledenen maar geen dure reizen verkopen. Als Manny de overledene Mercedes "Meche" Colomar voor de neus van zijn grootste rivaal weet weg te graaien, komt Manny erachter waarom zijn zaakjes zo slecht lopen. En dan begint pas het echte avontuur.

Grafisch
Elf jaar geleden hebben de makers de juiste grafische stijl gekozen. Dit omdat de game ook nu nog niet echt oud aanvoelt. Er zijn tegenwoordig nog zat ontwikkelstudio’s die een dergelijke cartoony stijl kiezen. Een stijl die ook perfect past bij Grim Fandango.
Wat me vooral verbaasde was de manier zoals Manny’s hoofd reageerde op de omgeving. Hetzelfde heeft men later ook gebruikt bij The Legend of Zelda: The Windwaker, iets wat men toen erg speciaal vond. Nu zie ik echter in dat Grim Fandango dit al veel eerder gebruikte. Oké, in The Windwaker is het tot een hoger niveau gebracht doordat ook de gelaatsuitdrukking meespeelde. Toch vind ik het interessant dit tegen te komen in een veel oudere game.
De omgevingen waar je doorheen reist, zitten ook erg goed in elkaar en zijn ook afwisselend genoeg om je als speler te blijven trekken. Al kwamen sommige omgevingen wel erg snel langs. Zo had ik verwacht iets langer op het schip rond te moeten lopen.

Besturing
De besturing vond ik in eerste instantie erg wennen. Ik verwachte namelijk een point & click systeem. Dit was dus niet het geval. Nee, je gebruikt juist vooral het numerieke systeem. Lopen met de pijltjes (met shift erbij rennen), enter als je interactie wilt met een voorwerp/omgeving, + als je een voorwerp wilt opbergen enz. Deze besturing is niet erg prettig. Want af en toe zie je aan het hoofd van Manny dat er een interactie punt is, maar dan ben je er alweer voorbij en moet je Manny weer zo manoeuvreren dat je Manny er goed voor krijgt. Soms had ik echt meerdere pogingen nodig om Manny zo te krijgen dat ik die interactie kon uitvoeren. Dat heb je met een point & click systeem dan weer veel minder.

Sommige puzzels zijn ook erg rottig om op te lossen en als je meerdere keren al door alle beschikbare gebieden bent gelopen dan kan dat wel eens frustreren. Maar goed, dat is adventures eigen natuurlijk.

Geluid
De achtergrond muziek bij Grim Fandango brengt je echt in de juiste sfeer. De Mexicaanse deuntjes geven de game de juiste vrolijke doch donkere gevoel. Ook de voice-over was prima te pruimen. De Engelse versie zal wel wat beter zijn dan de Duitse, maar ook bij de Duitse heb ik niks aan te merken. Wat ik ook fijn vond was dat je de teksten en dus de voice-over kon overslaan. Iets waar The Longest Journey (die dus later uit kwam) goed naar had kunnen kijken. Al had dat niet altijd veel zin. Zo kom je op een gegeven moment onder water een mannetje tegen die een heel rondje moet lopen. Je kunt dan wel de tekst en het geluid weg klikken maar je moet dan toch weer afwachten tot dat mannetje zijn rondje weer helemaal gelopen heeft voor je verder kunt. Maar het liedje dat het mannetje zong was zo naar dat het maar goed is dat je het geluid er dan van weg kunt klikken.

Conclusie
Grim Fandango is ondanks zijn leeftijd nog een geweldige game om te spelen. Zelfs al heb je er geen nostalgische herinneringen bij (dit was ook mijn eerste keer dat ik deze game speelde). Het verhaal zit erg goed in elkaar en sluit ook mooi af. Het beeld en geluid staan ook in deze tijd nog steeds hun mannetje en weten de speler te boeien. De besturing is hier en daar echter wel wat frustrerend, maar de rest van de game maakt dat meer dan goed. Al met al een leuke aanwinst voor elke game collectie.