dinsdag, maart 29, 2011

Een verschrikkelijke schoonheid

India en Londen eind negentiende eeuw, een kostschool, een oud dagboek en magie. Dit alles komt samen in Een verschrikkelijke schoonheid van Libba Bray.

Gemma Doyle
Een meisje genaamd Gemma Doyle groeit op in India. Op de dag dat ze 16 wordt, vindt er op de markt een gebeurtenis plaats die haar moeder het leven kost. Als reactie op deze gebeurtenis wordt Gemma naar Engeland gestuurd om daar op een kostschool les te krijgen. Daar leert ze de brutale Felicity, de mooie Pippa en de verlegen Ann kennen.

Cover
In eerste instantie zijn het niet bepaald vrienden van elkaar. Toch ontstaat er een band tussen die vier meisjes, die nog eens versterkt wordt als ze een oud dagboek vinden waarin gesproken wordt over een andere wereld en een geheim genootschap, genaamd de Orde.

Door magie weten ze deze andere wereld te vinden en te betreden. De meisjes zijn echter te onwetend om te vermoeden welke gevaren er schuilen achter hun ontdekkingen.
.....
De rest van de recensie valt te lezen op Aeon.

vrijdag, maart 25, 2011

Ocarina: The Muse

Bij deze mijn tweede recensie over een Ocarina. Ditmaal gaat het om The Muse. Een echt kunstwerkje.

De vorm is gemaakt door de artiest Jonathen Bickart. Zoals je kunt zien op onderstaande foto, heeft de Ocarina de vorm van een gezicht. Waarbij de eindes van de haren bij de vingergaten eindigen. Anders gezegd: De gaten zitten op de topjes van de haren. Erg mooi gemaakt, dus het is sowieso al een plezier voor de ogen.

The muse

De klank is natuurlijk een stuk belangrijker en deze is echt super. De Ocarina is gestemd in D en heeft 10 gaten. 8 voor de vingers en 2 onderop voor de duimen. Dit zijn er dus 2 minder dan bijvoorbeeld de Ocarina of Time replica. Hierdoor is het bereik iets kleiner en dus ook de mogelijkheden van de te spelen stukken. De klank is warm en diep en is over het gehele bereik van noten zuiver. De klank is zo goed dat, van de vier Ocarina’s die ik nu bezit, ik deze het meeste bespeel.

Het bespelen van deze Ocarina is wel even wennen. vooral het linker duimgat zit op een andere plek dan die van mijn andere soortgelijke Ocarina’s. Het gat zit namelijk niet ter hoogte van de wijs en middelvinger, maar een stuk meer naar links. In het begin had ik dan ook dat wanneer ik de linker duim weer moest plaatsen inclusief wijsvinger, dat ik met mijn wijsvinger naast het gat zat. Gelukkig was dat alleen in het begin. Je krijgt echter het gevoel alsof je de Ocarina meer als een blokfluit moet spelen. Oftewel redelijk verticaal in plaats van horizontaal. Je zit dan echter met het tuitstuk. Uiteindelijk kom je dan vanzelf op een tussenweg en dan speelt deze Ocarina echt geweldig.



Tot nog toe heb ik totaal geen spijt van deze aankoop. Het enige minpuntje dat ik kan verzinnen is dat ik steeds bang ben dat hij beschadigd. Al kom ik daar vast ook wel een keer overheen. :P

maandag, maart 21, 2011

De Laatste Eenhoorn

Ben je fan van klassiekers als De Hobbit of De Kronieken van Narnia? Wellicht is De Laatste Eenhoorn van Peter S. Beagle dan wel iets voor jou.

De laatste?
Stel je bent een Eenhoorn en je hebt het eeuwige leven. Stel je hebt al zo lang geen soortgenoten gezien dat je niet eens meer weet wanneer de laatste keer was dat je er een zag. Stel er komen wat verdachte mensen langs en die praten over je soortgenoten alsof ze niet meer bestaan. Wat zou jij dan gaan doen?

Cover 
Nou, de Eenhoorn in dit boek beslist dat ze dan maar eens op een zoektocht gaat. Ze verlaat dus haar leefgebied, een seringenbos, en trekt de rest van de wereld in. Maar waar ze ook zoekt, ze kan geen anderen van haar soort vinden. Op een gegeven ontmoet ze de tovenaar Schmendrick en later Molly, en samen met deze twee reist ze verder, ondertussen uitzoekend wat er is gebeurd met de Eenhoorns.
.....
De rest van de recensie valt te lezen op Aeon.

woensdag, maart 16, 2011

Gebroken glas

Een tijdje terug pakte ik mijn HTC Desire en zat er plots een scheur in het glas van het touchscreen. Dat is dus niet iets waar je blij van wordt.

Dus ik naar de KPN winkel waar ik de smartphone vandaan heb. Tja, niet verzekerd (domdom, want 1 keer is niet genoeg in dit geval). Minimale kosten zouden 200 euro bedragen. Minimaal. Dus het kon nog wel eens meer worden.

Nu had ik online al wat onderzoek gedaan en die schermpjes kun je online al kopen voor 55 dollar en het monteren kost niet meer dan 1 uur werk. Dus dan vind ik 200 euro nog al aan de hoge kant. Dat dus ook maar meteen gezegd. De medewerker wees me toen op een reparatiewinkel die het vast goedkoper kon maken.

Voor dat ik hier naar toe stapte vroeg ik nog wel even of ik de smartphone later ook kon verzekeren. Ja, dat was geen probleem, mits de telefoon gerepareerd was.

Goed, dus ik naar die reparatiewinkel. Natuurlijk kon deze gemaakt worden en dat zou 1 week duren en 120 euro kosten. Dat is nog veel… maar in ieder geval een stuk minder dan die 200.

Een week later heb ik de telefoon opgehaald, netjes betaald en ben weer naar KPN gegaan. Want ik wilde de smartphone voor de toekomst toch wel verzekeren. Nou, die medewerker die ik toen voor me had wilde dat dus totaal niet doen. Raar, als je de week ervoor toch de mededeling kreeg dat dat geen probleem zou zijn. Nee, het scherm was niet meer origineel en er zaten wat beschadigingen op.

Vervolgens wilde mijn moeder een wijziging in abonnement door laten voeren. Dat kon wel. Maar hoeveel dingen ze dan wel niet moeten scannen. Waarom kunnen ze dat dan ook niet met een smartphone doen? Dan kunnen ze toch vastleggen hoe de smartphone er op dat moment uitziet en wat de vorige reparaties behelsden. Op die manier kun je zo’n apparaat toch prima verzekeren? Of denk ik nu weer veel te makkelijk?

Goed, nog iets meer dan een jaar en mijn contract is ten einde. Dan misschien maar eens kijken voor een andere smartphone en die dan wel verzekeren. Voorlopig is deze nu weer heel, al zit er nu op twee plekken wel wat vuil onder het glas, en hopelijk blijft dat ook zo. Want op dit soort kosten zit ik niet te wachten.

maandag, maart 14, 2011

Wicked (Slecht)

De Slechte Heks van het Westen zat Dorothy behoorlijk dwars in de Tovenaar van Oz. Maar was ze nou echt zo slecht? En hoe was ze dan zo slecht geworden? Gregory Maquire geeft in Wicked (Slecht) zijn kijk op de Heks.

Cover
Oz

Wie kent niet, al is het maar globaal, het verhaal van Dorothy en de Tovenaar van Oz? Een kleine meid uit Kansas die door een tornado met huis en haard in het land Oz terecht komt, boven op een heks, die volgens de daar wonende bevolking behoorlijk slecht was. Het gewicht van het huis zorgt er natuurlijk voor dat de heks direct sterft en haar zuster die woont in het westen van het land Oz is daar vanzelfsprekend niet blij mee.

In het origineel van L. Frank Baums, is Dorothy het lieve goede hoofdkarakter en dus wordt de Heks van het Westen als slecht neer gezet. Maar omdat in het echte leven de wereld niet zo zwart/wit is was het tijd om het verhaal eens van de andere kant te belichten.
.....
De rest van de recensie valt te lezen op Aeon.

vrijdag, maart 11, 2011

Kerstprijsvraagveiling 2010 2

Weten jullie het nog?

- Ratchet & Clank T-Shirt
- Motorstorm Arctic Edge
- PSP Keycord
- Call of Duty: Black Ops soundtrack
- Gandalf figurine
- SEGA Virtua Tennis 2009 sporttas

Oftewel de prijzen die ik gewonnen had in de Kerstprijsvraagveiling van Fok!Games dit jaar. Nou, zijn zijn van de week eindelijk door de post bezorgd.

Prijzen2011
Het T-Shirt is erg gaaf. Mooier dan ik verwacht had. Goede kwaliteit en prachtige opdruk. Ratchet & Clank FTW. Helemaal top.

Het Gandalf figuurtje is dan weer een stuk kleiner dan ik verwachte, maar in vergelijking met de grootte best zwaar. Daarnaast is en blijft het Gandalf. Dus die gaan we niet bespotten.

De tas kende ik dus al, aangezien ik die vorig jaar ook gewonnen had. De inpakker heeft die ook maar meteen gebruikt als soort van grote envelop. Alle andere prijzen zaten er namelijk in en er omheen zat een plastic zak die met plakband was dicht geplakt. Het is gelukkig allemaal goed aangekomen, dus mij hoor je er niet over klagen.

De keycord is ook mooi dit keer. In het verleden wel meer keycords gewonnen en de kwaliteit wil nog wel eens verschillen. Het gebruikte materiaal is zeer goed en de opdruk is ook prima.

De game is een promotie versie. Niks mis mee, maar jammer genoeg geen instructieboekje erbij. Al kan ik daar prima mee leven hoor.

De soundtrack valt me erg tegen. Ik had gehoopt op wat oude muziek, het zijn echter allemaal rap en remixen daarvan. Denk aan Lange Frans, De jeugd van tegenwoordig, Kempi etc. Niet bepaald mijn soort muziek. Oh well, het koste geen drol en wie weet kan ik er ooit iemand anders zeer gelukkig mee maken.

maandag, maart 07, 2011

Spel der Grenzen

Een andere uitgeverij, een andere vorm van vertellen. Het lijkt wel of Mel Hartman haar eigen Spel der grenzen speelt, maar is Mel net zo goed in korte verhalen neer pennen als in lange?

Parelz Het doel van uitgeverij Parelz is, naar eigen zeggen, de lezer de breedte van het kwalitatief hoge aanbod in de Nederlandstalige literatuur te laten ervaren. Om dit te bewerkstelligen heeft de uitgeverij gekozen voor een vorm waarbij lezers zelf een keuze kunnen maken tussen het aanbod van korte verhalen die Parelz rijk is. Hierdoor kan men een eigen boek samenstellen met verhalen die de lezer interessant lijken.

Daarnaast is men bij Parelz begonnen met verhalen op thema te bundelen. Zodat lezers verschillende verhalen van verschillende auteurs voorgeschoteld krijgen die qua onderwerp dicht bij elkaar liggen.

Enkele auteurs hebben daarnaast zoveel korte verhalen aangeleverd dat deze wel een eigen bundel verdienden. Eén daarvan is Mel Hartman. Ook wel bekend van haar Fantasiejagers en Manon Maxim boeken. De korte verhalen die zij schreef voor Parelz zijn gebundeld in Spel der grenzen.

Cover

Kort

In totaal telt Spel der grenzen acht korte verhalen of eigenlijk negen aangezien één ervan bestaat uit twee losse verhalen. De titels van de verhalen zijn: de Nationale Loterij, De Gave, Dr. Oettings geheim, Ultiem 1, Ultiem 2, Jules’ nachtmerrie, Gastheer, Memoires van een uitvinder en Freak.

De laatste is tevens erg interessant voor de lezers van de serie over Manon Maxim, aangezien het een Manon Maxim verhaal is. Het gaat in op een stukje levensles dat Manon in haar puberteit op doet.

Het langste verhaal telt 38 bladzijden. Voor de doorgewinterde Fantasy lezer dus een eitje om per stuk uit te lezen.

.....
De rest van de recensie valt te lezen op Aeon.

woensdag, maart 02, 2011

Gekke Jack

Afgelopen zaterdag was er een nieuwe ‘komedieserie’ op de televisie. Namelijk Iedereen is gek op Jack. Een Nederlandse remake van de Amerikaanse serie Everybody Loves Raymond.

Nu vind ik persoonlijk Everybody Loves Raymond wel een goede serie. Het is geen briljante serie, maar de grappen zijn wel goed en door dat de karakters zo sterk opgebouwd zijn komen deze goed tot hun recht. Het lieve kleine omaatje dat dol is op haar ene zoon. De depri opa die haar wel kan schieten. De boom van een broer die jaloers is op de aandacht die de lieveling krijgt. De vrouw die niet weet hoe ze met de schoonfamilie om moet gaan. En wat levendige kids.

En toen kwam de Nederlandse bewerking hiervan met Jeroen van Koningsbrugge in de plek van Raymond het lievelingetje en Linda de Mol als diens vrouw. Niks mis mee op zich. Ziet er zo in de serie wel leuk uit als stel. Maar dan komen we bij de andere casting. Het omaatje dat in Everybody Loves Raymond zo lief en schattig overkomt (maar ondertussen behoorlijk grof en onaardig is) is in de Nederlandse versie een soort van Nel Veerkamp geworden. Nu kan dat op zich best leuk zijn als de grappen ernaar gemaakt zijn, maar ze pakken de Everybody Loves Raymond grappen… en die worden dan niet grappig, maar plat en ordinair. De opa en de broer komen allebei in de Nederlandse versie over als niets zeggende karakters er zit totaal geen karakter in. Nu heb ik op een gegeven moment niet meer zo goed opgelet, maar volgens mij waren de kids al helemaal nergens te bekennen.

Daar waar de karakters in het origineel zo verschillend zijn, niet alleen qua karakter, maar ook qua lengte etc. Lijken ze in de Nederlandse versie nietszeggend, zelfs de lengtes van de acteurs zijn haast identiek. Het komt over alsof de makers van punt A naar punt B wilden op de gemakkelijkste manier en dus maar een rechte lijn hebben getrokken. Zowel qua verhaal (grappen bijna letterlijk overnemen), als wel de karakters zo karakterloos en gelijksoortig te kiezen. Die lengte is dan weer erg handig zodat je niet zoveel verschillende camerastanden hoeft te gebruiken.

Een ander punt van kritiek op de Nederlandse versie is het gebruik van een lachmachine. Nu gebruiken ze die in het origineel ook, dus dat is zo erg nog niet. In het origineel doen ze het echter met meer beleid. In de Nederlandse versie leek het echt te vaak alsof je pal naast de lachers zat. Zo hard stond het. En omdat ze geen ander geluid er onder gemonteerd hadden (zacht muziekje bijvoorbeeld) en het dus leek alsof je naar een toneel uitvoering zat te kijken, kwam het lawaai nog eens harder over. Dat is dus al frustrerend, maar dan ook nog eens op momenten die totaal… maar dan ook totaal niet grappig waren. Op een gegeven moment riep Jeroen iets van": “Huh”, wat gevolgd werd door: “Huh?… huh huh huh”. Echt, wie monteert dat er onder? Het lijkt wel alsof de makers denken dat de kijkers dom zijn en niet weten wat er nou echt grappig is. Of dat ze de kijkers de, volgens hen, grappige momenten ook daadwerkelijk grappig moeten vinden. In het origineel zit er variatie in het volume van het lachen. Zo uitgekiend dat de echte leuke momenten ook daar door worden versterkt… en dat het bij de wat minder leuke grappen niet heel erg naar voren wordt gebracht. Oftewel er is over nagedacht. Iets wat naar mijn mening niet gedaan is bij deze remake. Tja, het na proberen te maken van iets goeds is zo makkelijk nog niet.

Mijn laatste punt van kritiek is dat we weer echt in Nederland zitten en er blijkbaar weer wat erotisch in moet zitten. We hebben het over een komedie toch? Dus was het nu echt nodig dat de inkijk van Mevrouw de Mol zolang en pontificaal in beeld werd gebracht? Oké, je zag alleen maar zo’n donkere gang en verder niks boeiends. En als hetero man vind ik dat beeld ook helemaal niet erg. Maar het past gewoon niet in het plaatje. Denken ze nu echt dat Nederlanders (en dan vooral de mannen) dit soort series alleen maar willen kijken als er wat verleidelijks naar voren wordt gebracht? Jammer jammer jammer.

Daar waar het origineel zo goed uitgedacht is en daardoor ook echt grappig en leuk overkomt is de Nederlandse remake maar plat, vulgair en alles behalve echt grappig. Enige lichtpuntje is het acteer werk van Jeroen van Koningsbrugge, die ondanks alles er toch nog iets van heeft weten te maken.