dinsdag, juli 11, 2006

LocoRoco

Nee, ik ga het niet hebben over een doorgedraaide locomotief maar over een PSP game. Niet dat ik de game in bezit heb trouwens. Echter ik heb de game al enkele keren kort gespeeld en het concept is erg geinig. Toch vind ik persoonlijk de prijs nog wat te hoog, dus het is wachten tot deze wat goedkoper wordt.

Voor de mensen die de game niet kennen hier kun je een demo online spelen. Met de linker en rechter pijltoetsen zorg je ervoor dat de wereld kanteld zodat de klodder die kant oprolt. Druk je beide pijlknoppen tegelijk in dan springt deze. Met de X knop kun je de menuutjes sluiten.

Zet vooral je geluid aan, want de gespeelde deuntjes zijn erg grappig en wie weet word je er vrolijk van (ik in ieder geval wel).


Toch kent LocoRoco ook een zwarte kant. Net als de PSP uit mijn vorige blogpost. LocoRoco wordt namelijk door Alejandro Quan-Madrid op zijn 1up-blog beschuldigd van racisme. Dit omdat het spel vijanden, genaamd Moja, kent die toevallig zwart zijn. Volgens Alejandro zien deze eruit als stereotype negers (zijn woorden, niet de mijne). Ik bedoel kijk maar naar onderstaande plaatje en dan bedoel ik voornamelijk de zwarte figuurtjes. Ze zijn zwart en hebben ook nog eens dreadlocks. Om maar niet te spreken over de grote dikke lippen en die grote witte ogen.


Persoonlijk ben ik het niet met Alejandro eens. Ik bedoel, ooit zulke zwarte mensen gezien? En dan ook nog eens zonder armen, benen en romp? Die ook nog, zo lijkt het, kunnen vliegen. Ik moet er niet aan denken. Dan zijn de LocoRoco's zeker Aziaten? Ik bedoel geel en als ze te veel eten worden het net sumo-worstelaars. En die hoge stemmetjes.

Sorry Alejandro, maar volgens mij draaf je een beetje door. Dat jij overal donkere medemensen ziet hoeft niet direct te betekenen dat ze dat ook echt zijn. Misschien toch iets minder van dat spul eten/drinken dat jij doet? Ow shit, vooroordeel.

vrijdag, juli 07, 2006

Een Nintendo struik

Vandaag (of eigenlijk gisteren) werdt de President van Amerika, beter bekend onder de naam Bush, 60 jaar. Een wonder als je bedenkt hoe dom dit persoon overkomt, en dan doel ik op zowel het behalen van die leeftijd als wel zijn behaalde funtie. Nintendo vondt het blijkbaar ook niet echt een snugger persoon en wilde ze daar graag verandering in brengen. Dus stuurde zij een kadootje (een NintendoDS lite plus Brain Training) op naar de commander-in-chief met een leuk briefje, die je hieronder kunt lezen (mits je de engelse taal beheerst, zoniet dan moet je er maar iemand bij vragen die dat wel doet).

Dear President Bush:

Happy Birthday!

Don't worry, turning 60 is an exciting milestone. As you know, you've joined millions of other baby boomers in an invigorating new decade of your life. And, like many boomers, you may be looking for ways to keep your mind sharp. That's where we come in.

Please accept our gift of a new Nintendo DS Lite system and a copy of Brain Age: Train Your Brain in Minutes a Day. You now join millions of people around the world who have fun challenging themselves with Brain Age. If you have never played a video game before, don't worry. Brain Age is part of our new Touch Generations brand, which includes games that are easy for people of any age - regardless of their video game experience - to pick up and start playing immediately.

It's obvious you don't have a lot of time to play games, which makes Brain Age such a great activity for you - just a few minutes a day with more than 15 daily training tests will help keep your mind sharp. Training tests include categories like math, reading and memorization. Try it for a few days and watch your score improve. Brain Age also comes with more than 100 sudoku puzzles - these could make your next long flight on Air Force One a bit more fun! (Perhaps copies of Brain Age for journalists joining you on your next flight would be a nice distraction!)
Have fun exploring Brain Age with your Nintendo DS Lite and be sure to let us know your brain age!

Have a tremendous birthday!

Sincerely,

Your Friends at Nintendo

Vraag me trouwens af of Brain Training helpt bij Bush. Ik bedoel, als het er niet is kun je het toch ook niet trainen. Maar goed, wie weet gebeurd er toch nog iets in die bovenkamer. Al bij al is het wel een geinige marketing truc. In ieder geval beter dan die van Sony voor hun PSP in Europa.


Ik bedoel, elk weldenkend persoon kan toch vooruit bedenken dat deze reclame campagne problemen opleverd met de bevolkingsgroep van gekleurde medemensen? Want tja, je ziet hier toch duidelijk een vorm van racisme in? Want het is toch oneerlijk dat er eerst een zwarte PSP uitkwam. Ik bedoel dat past toch totaal niet bij mijn huidskleur?

Voordat ik door mensen uit wordt gemaakt voor racist even de voetnoot dat dit stukje totaal sarcastisch bedoeld is en dat men de woorden in zijn geheel niet serious moet nemen (ja, ook het stukje over Bush).

zondag, juli 02, 2006

Mens en dier

Afgelopen vrijdag naar Dierenpark Emmen geweest. In mijn ogen één van de mooiste en leukste dierenparken. Ze mogen dan, in vergelijking met andere grote dierenparken, weinig soorten dieren hebben. Toch is het erg mooi en leerzaam aangekleed en heb je veel meer het gevoel dat je de dieren in de natuur ziet en niet in een betonnen park. Erg leuk ook al die beestjes, vooral omdat er rond deze tijd altijd wel wat jong grut rondloopt. Jonge aapjes, een elandje, een olifantje en nog veel meer. Erg leuk om naar te kijken. Vooral ook omdat de wereld van de dieren er gewoon zo makkelijk uitziet. Beetje eten en drinken, veel slapen, zo af en toe kijken wat die rare menselijke bezoekers aan het doen zijn en natuurlijk voortplanten wanneer die nodig is. Relaties zijn ook een stuk makkelijker lijkt het wel bij de dieren. Een zeeleeuw mannetje bijvoorbeeld maakt zich zelf groot en duwt de andere mannetjes gewoon aan de kant om aan te tonen dat hij de belangrijkste is en zo het vrouwtje voor zich op eist (mits er natuurlijk niet een groter mannetje in de buurt is). Op die manier weet iedere zeeleeuw zijn plaats. Makkelijk en duidelijk.


Waarschijnlijk was het bij de mensen vroeger ook veel duidelijker. Ieder kende zijn plaats of het werdt die persoon wel duidelijk gemaakt. Oké, liefde kwam op een andere manier aan de orde. Men groeide in het huwelijk naar elkaar toe en af en toe waren er wat gekken die tegen de gevestigde orde ingingen en op die manier zich in de liefde verdronken (allemaal een beetje kort door de bocht, maar jullie begrijpen waarschijnlijk wel wat ik bedoel). Toch kende men vermoedelijk niet het probleem van afstand. Men kwam alleen mensen tegen die in de omgeving woonde. Tegenwoordig is dat echter niet altijd meer het geval. Met internet kun je veel makkelijker mensen ontmoeten die ver van je af wonen. Waardoor we het ons zelf toch af en toe behoorlijk moeilijk kunnen maken. Om nog maar niet te spreken over het moment dat gevoelens zich ermee gaan bemoeien. Soms kun je er niets aan doen. Het overkomt je en het enige wat je ermee kunt doen is je door de stroom laten mee sleuren. Ten goede of ten kwade. Persoonlijk heb ik via internet al veel kennissen en vrienden opgedaan. Veel meer dan IRL. Wat deels komt omdat ik de mensen in mijn omgeving me vaak totaal niet interesseren. Dit vooral omdat deze totaal andere ideeën hebben. Kennissen en vrienden die je maakt via internet hebben vaak gemeenschappelijke ideeën en dat trekt me dan ook veel meer.

Zo heb ik, een lange tijd geleden, iemand leren kennen die ik heel erg graag mag. Vermoedelijk zelfs meer dan heel erg graag mogen. Toch is er één belangrijk probleem en dat is de afstand (al hoeft dit natuurlijk geen probleem te zijn). We kennen elkaar via internet (en nee, niet via een dating site of iets dergelijks) en het klikt geestelijk gewoon erg goed. Na één ontmoeting kwamen we er echter achter dat het wederzijds niet liefde op het eerste gezich was. Het zou misschien wat kunnen worden maar dan moesten we elkaar geregelder zien en daar komt de afstand om de hoek kijken. Die is namelijk te groot om af en toe even langs te komen bij elkaar. Toch ben ik langzaam maar zeker meer gaan voelen. De dame in kwestie ziet de relatie echter meer vriendschappelijk en daar heb ik alle begrip voor. Het maakt het er alleen een stuk moeilijker en lastiger op. Maar goed, dat maakt het leven er wel weer interessanter op. Toch vraag ik me sterk af of het dierenleven me niet net iets meer trekt. Het makkelijke, het simpele, het duidelijkere en vermoedelijk geestelijk minder pijnlijke. Daar staat natuurlijk wel tegen over dat dieren veel minder kunnen genieten van liefdelijke gevoelen en emoties. Afijn, kans is groot dat de mensheid nooit uit deze vraag zal komen, dus waarom zou ik dat uberhaubt proberen. Ik kan beter genieten van datgene wat ik tegen kom op mijn pad in het leven en wie weet wat dat nog brengt voor mooie dingen?