zondag, juli 03, 2011

Openlucht toneelstuk

Het zal misschien sommige mensen zijn opgevallen dat ik de laatste tijd niet heel erg aanwezig was. Dit had echter een reden.

De drumband waar ik bij zit is namelijk gevraagd om mee te doen aan een openlucht toneelstuk. Om daar live de muziek bij te verzorgen. Als groep hebben we hierin toegezegd en dus betekende dit redelijk wat werk.

Er moesten wat nieuwe stukken geleerd worden (en zelfs eerst op papier worden gezet), één muziekstuk moest worden opgenomen met enkele blazers, waar dus mee geoefend moest worden en een avond voor het opnemen, daarna meerdere avonden oefenen bij het toneelspelen… om uiteindelijk 4 avonden lang een uitvoering te verzorgen.

Dit ging allemaal wel goed en was, naast enkele frustraties, best leuk om een keer te doen. Al ben ik ook wel blij dat het weer achter de rug is, want het koste (zoals ik al voorspelde) redelijk wat tijd.

Nu denken jullie misschien: Dan is hij nu weer lekker aanwezig.

Maar niets is minder waar. Ik zal de komende tijd namelijk zonder internet zitten. Maar niet getreurd, ik kom wel weer terug. ;)

zaterdag, juli 02, 2011

Het dodevissenmuseum - Charles D’Ambrosio

In de meeste gevallen lees ik voornamelijk Fantasy en aanverwante boeken, maar zo nu en dan wil ik voor de verandering wel eens wat anders lezen. Mijn vreugde was dan ook erg groot toen Uitgeverij Karaat aanbood om een recensie exemplaar te sturen van Het dodevissenmuseum. De titel alleen al bracht mijn eigen fantasie compleet op hol en tijdens het lezen is dat niet minder geworden.

Acht verhalen
Het dodenvissenmuseum telt acht korte verhalen die elk zo rond de 30 pagina’s zijn, namelijk: 
- De Hoge Pas
- Drummond & Zoon
- Scenarioschrijver
- Naar het noorden
- Het grote geheel
- Het dodevissenmuseum
- Zegen
- Het bottenspel 

Zoals het korte verhalen betaamt zijn het geen diepgaande verhalen met plots waar je U tegen zegt, maar meer korte situatieschetsen. In de verhalen gaat het alleen maar om het hier en nu. Door hun verleden zijn de karakters natuurlijk zo geworden als ze zijn, maar daar wordt niet erg veel over gezegd. En ook wat er na de gebeurtenissen met de karakters gaat gebeuren wordt in het duister gelaten. Heerlijk voor de mensen met een fantasievolle geest. Want je kunt er vervolgens nog alle kanten mee op.

Elk verhaal heeft zo zijn eigen instreek qua situatie en karakters, maar er is ook zeker één duidelijke overeenkomst te noemen. Ze hebben namelijk een droevige inslag. Bij ieder verhaal krijg je te maken met mensen die niet voor het geluk geboren schijnen te zijn. Een jongen die te horen krijgt dat zijn ouders gaan scheiden, een duo dat doormiddel van zwendel in hun levensonderhoud proberen te voorzien, een man die zelfmoord wil plegen, een man met een autistische jongen en zo komen er nog wat verschillende karakters langs. Karakters die voor de meeste mensen ver van hun dagelijkse leven afstaan en waar je normaal gesproken niet snel een band mee zult krijgen.

Schrijfstijl
Nu zijn de verhalen redelijk kort, wat best fijn is, want je krijgt elke keer weer wat moois voorgeschoteld, maar hierdoor geeft de auteur zichzelf niet echt de ruimte om heel diep in het verhaal te duiken. Toch weet D’Ambrosio doormiddel van de schrijfstijl de lezer in het verhaal te trekken en deze met de karakters te laten meeleven. 

D’Ambrosio weet de woorden steeds zo te kiezen dat het heerlijke stof is om weg te lezen, ondanks de redelijk zware onderwerpen die hij aankaart. Waarna je als lezer na ieder verhaal een tijdje voor je uit kunt zitten te staren om alles te verwerken en erbij te fantaseren. Hij weet namelijk sterke situaties neer te zetten, maar de eindes zijn behoorlijk open.

De situaties gaan er in ieder geval in als zoete koek. Het is al genieten als je erin kunt happen, maar de fijne smaak blijft daarna ook nog een tijdje aanwezig, zodat je met een glunderend gezicht de wereld in kunt stappen. Het is wel een koek met een bittere nasmaak. Je krijgt namelijk wel wat ellende over je heen. Gelukkig weet D’Ambrosio het zo te brengen dat je gaat meeleven met de karakters, zodat je tot nadenken wordt gezet over het wel en wee van het leven.

Mooi en ontroerend tegelijk.

Tot slot
Persoonlijk heb ik erg genoten van Het dodevissenmuseum. Mocht je van korte verhalen houden en voor kwaliteit willen gaan, dan is dit zeker een goede keuze.
Verder vond ik deze quote uit het verhaal Zegen (blz. 190) erg mooie en toepasselijk:

“Mijn ideale leven is een rustig leven. Ik houd van lezen, om steeds in dezelfde stoel stil te zitten, met de lichtval vanuit een bepaalde hoek, in mijn eentje, of met Meagan vlakbij, en zo nu en dan, als ik geluk heb, kom ik een mooie zinsnede of een verfijnd sentiment tegen, kijk op van mijn boek en voel de harmonie in een bepaald begrip, de rechtvaardigheid ervan en het besef dat alles daarin gevat zit. Dat is wat ik onder leven versta, die stilletjes ontdekte momenten. Met niets minder ben ik tevreden, maar eigenlijk: veel meer verwacht ik ook niet.”
Ja ja, hier keek ik dus ook even op van het boek… heerlijk toch?

ISBN: 9789079770045
Uitgeverij: Karaat
Pagina’s: 245
Vorm: Paperback
Prijs: € 19,90

Omslag: Brigitte Slangen
Vertaling: Charles Bors, David Koppernik, Luc de Rooy
Het dodevissenmuseum
De auteur
Charles D’Ambrosio (Seattle, 1958) wordt beschouwd als een van de beste hedendaagse Amerikaanse verhalenschrijvers, en als een echte writers’ writer. Verhalen van zijn hand verschijnen met regelmaat in The New Yorker, The Paris Review en Zoetrope. Het dodenvissenmuseum is zijn tweede bundel. Het werd bekroond met de Washington State Book Award en genomineerd voor de PEN/Faulkner Award.
Achterflaptekst
Het Amerikaanse Noordwesten van Charles D’Ambrosio is een plek waar mannen jagen, vissen en drinken, en waar vrouwen hun liefde, leed en verdriet verborgen houden. D’Ambrosio toont deze wereld in haar kwetsbaarste vorm: een vader vertelt zijn zoon tijdens een kampeerweekend dat hij gaat scheiden; een echtpaar houdt een vakantie in de blokhut waar de vrouw in het verleden misbruikt is. De personages zijn nergens groots, ze zijn slechts overlevenden in een wereld van onbeholpen, breekbaar machismo. En de verhalen zijn niet zomaar verhalen, het zijn miniaturen die doen denken aan het werk van James Salter, Jhumpa Lahiri en F. Scott Fitzgerald - de mooiste literatuur die er te vinden is.