maandag, november 26, 2007

Drummen voor Sinterklaas

Door omstandigheden ben ik vorige week zaterdag niet meegegaan met drummen. 's Avonds wel even bij iemand na gevraagd hoe het was gegaan en dat scheen dus niet al te best te zijn geweest (tja, dat krijg je als de enige snare-drummer die alle marsen kent niet mee kan). Het was maar goed dat er daar altijd een ander korps achteraan loopt en er dus voldoende muziek was. Tevens hoorde ik dat ze heel lang hebben staan wachten en dat ze een DJ hadden die de hele tijd voor ongein zorgde (niet bepaald leuke ongein als je probeert muziek te maken en er om de zoveel tijd een gek doorheen komt met harde muziek).

Afgelopen zaterdag was er wat rust in huis, dus kon ik wel mee. Het bleef gelukkig droog, maar echt super geregeld was het weer niet. Wij waren er op tijd en gingen ook op tijd van start. Over de helft van het dorp werd ons echter verteld dat we daar wel even konden wachten in een snackbar aangezien het nog wel 5 á 10 minuten kon duren voor de Sint er aankwam. Na 20 minuten was die Pipo er nog niet. Dus na 25 minuten toch maar naar buiten gegaan om op te stellen en de straat maar al spelende verder uit gelopen tot we de goedheiligman zagen aankomen. Op een scheepje dat op een kar stond en werd voortgetrokken door een tractor.

Goed, toen dus maar keren en voor de tractor met aanhang uit lopen. We kwamen weer langs de snackbar en er werd ons verteld dat we daar moesten stoppen. Wij dus stoppen, de Sint kwam aan karren en vlak bij de snackbar stopte deze en begon de aanwezigen wat aan te spreken. Ongeveer 10 minuten later gingen we dan eindelijk weer verder. Maar na enkele tientallen meters konden we alweer stoppen. Want bij enkele winkels moest de Sint weer wat spreken. En klom deze ook maar even van het scheepje en de kar af. Goed, daar konden we dan 20 minuten op wachten voordat die oude man het scheepje weer opzocht. Hiep hoi, we mochten weer lopen.

Een paar bochten en straten verder kwamen we weer terug op het begin punt en daar hebben we staan spelen tot de Sint het dorpshuisje binnen ging. Maar dit ging ook niet al te rap. Want de Sint moest ook even goed langs iedereen van de drumband en lyrakorps lopen en rustig alles bekijken. Maar goed, uiteindelijk was de man dan toch zo bijdehand om naar binnen te gaan en konden we de instrumenten opbergen en ook naar binnen gaan voor een kopje koffie met een plakje cake.

Bij deze ook meteen even een update aangaande mijn vader Het blijkt dat hij een lichte vorm van een beroerte heeft gehad en gezien zijn leeftijd kan hij er dus na genoeg geheel van afkomen. Hiervoor moet hij echter wel goed zijn best gaan doen bij de fysiotherapie. Tevens kan het nog wel maanden duren voor hij weer redelijk de oude is. Gelukkig is hij geestelijk nog wel in orde, maar is zijn linker kant gevoelloos. En dan is wel lastig voor hem, want hij is linkshandig. Zijn spieren zijn in ieder geval nog in orde en moet hij dus alleen gevoel zien te krijgen in zijn linkerkant. Het is voorlopig dus afwachten hoe hij verbeterd en dat zal veel tijd gaan kosten.

zaterdag, november 24, 2007

Leeg

Ja, leeg... dat was het, de accu van mijn vaders auto gisteren avond.

De auto stond nog in Amsterdam en omdat een kennis uit diezelfde stad bij mijn vader op bezoek kwam in het ziekenhuis kon ik mooi mee rijden om de auto op te halen. Daar aangekomen bleek echter dat het geval op vier wielen niet wilde starten. Dus eerst gezamenlijk met die kennis gekeken of we de accu niet konden opladen door middel van een soort van oplader. Na 20 minuten wilde de auto nog niet starten dus toen maar de wegenwacht gebeld. Nu is mijn moeder daar lid van en mag ik als inwonende daar ook gebruik van maken.

Dus ik bel de wegenwacht op. Even geduld, we hebben het druk. Na, 10 minuten kreeg ik dan eindelijk een telefoonmiep aan de lijn die mij vertelde dat ik een lidmaatschapsnummer nodig had. Nu had ik die niet, maar vertelde dus dat mijn moeder die wel had. Dus vertelde ze me dat ik me moest kunnen identificeren en dat ik moest kunnen bewijzen dat ik thuiswonende was. Tja, hoe de fuck kun je dat nu bewijzen? Maar goed, ik had ook geen identificatiebewijs bij me (en ja, ik weet dat ik die altijd bij me moet hebben), dus had ik sowieso een probleem. Ik vertelde haar dus dat ik eerst maar eens opzoek zou gaan naar het lidmaatschapnummer en dat ik later wel terug zou bellen.

Dus mijn moeder maar gebeld voor dat nummer en na deze te hebben opgeschreven de wegenwacht voor een tweede maal gebeld. De persoon die ik hierna kreeg vroeg om het lidmaatschap, het kenteken van de auto en de plaats waar ik stond. Verder werd er niks gezegd over identificatiebewijs of wat dan ook. En kreeg te horen dat de wegenwacht trachtte binnen een uur aanwezig te zijn. Ook wilde ze graag een telefoonnummer hebben waarop ik bereikbaar (logisch dat ze dat willen hebben).

Zo'n 30 minuten later kwam het wegenwachtbusje aanzetten. De man zei vriendelijk gedag en ik legde uit wat er aan de hand was en haalde ondertussen die vage oplader uit de auto. Vervolgens liet ik horen dat de auto niet wilde opstarten door het contactsleutel in het contact om te draaien. Ja, dat zou wel eens de accu kunnen zijn. Of ik de auto even iets achteruit wilde duwen. Ja, maar natuurlijk. Toen ik deze achteruit had geduwd stond meneer de wegenwachtmonteur klaar met een sleutelhanger van de wegenwacht en trok snel een startkabel uit de wegenwachtwagen.

*klik klik*

Ja, meneer. De accu is helemaal leeg. Even een momentje. Probeert u eens te starten...
Nee, doet het nog niet...
Nog even wachten dan... Nu?...
Nee, nog niet...
En nu?...


*broembroembroem*

Ja, hij doet het. Heel hartelijk dank meneer...
U mag de auto het komende half uur niet uitzetten...
Nou, ik moet nog 2 uur rijden naar het noorden dus dat zal ook wel niet gebeuren. Maarre, kan ik met een draaiende motor wel tanken? Want ik denk dat ik nog moet tanken en boven Hoorn zijn alle tankstations 's avonds dicht...
Ja, dat kan wel hoor als u de tankdop met draaiende motor los kunt draaien. Maar daar verder op is een tankstation. Ik rijd wel even met u mee en dan kunt u rustig tanken en mocht de auto dan toch afslaan dan kan ik u nog wel even helpen. Ik heb toch niks te doen
(nou, dan mag je blij zijn dat je niet achter de telefoon zit).

Na getankt te hebben kon ik dan eindelijk naar huis. Ik had gehoopt dat ik nog even bij iemand langs kon. Maar door die accu problemen kon ik de auto niet het eerste half uur uitzetten en was het sowieso al laat genoeg om toch maar direct naar huis te rijden. Zo auto is dus weer thuis, lekker veilig zo... alleen koste me het wel mijn avond en een deel van de middag.

zondag, november 18, 2007

Beroerte

Wat kan een leven opeens veranderen. Zo zit je gewoon thuis en verwacht je iemand pas een dag later. En dan komt er ineens een telefoontje dat die persoon in het ziekenhuis is opgenomen.

Dit overkwam mij donderdag. Om half tien kregen we te horen dat mijn vader, die eigenlijk pas op vrijdag zou aankomen op Schiphol, was opgenomen in het VU wegens een beroerte.

We zijn die avond die direct die kant op gereisd, zonder enige spullen. Dus daar waren we om half 12 en daar lag mijn vader. Op een kamer met nog vier personen, waar sommige hard onverstaanbare dingen mompelden. Hij had vermoedelijk een prop in zijn hersenen gehad waardoor een deel van zijn hersenen geen bloedtoevoer meer kregen. Ze waren er gelukkig op tijd bij en hebben hem dus aan de bloedverdunners gezet. Hij kon gelukkig nog praten. Maar zijn linker arm was verlamd en zijn mond stond scheef.

Tja, dan gaat er veel door je heen. Hoe kon dit gebeuren? Wat zal het voor man uiteindelijk worden? Hoe gaat het nu met moeders? Hoe zit het financieel allemaal? Moet hij hier blijven of kan hij dichter bij huis komen te liggen? Wie moeten we allemaal contacten om te vertellen wat er gebeurd is? Waar slapen we vanavond? en nog veel meer.

Er valt zoveel in één keer weg. Niet alleen je vader, die niet meer de persoon is die het was, maar ook dat wat hij financieel toch steeds maar weer wist op te leveren. En als het jaar al zo mooi was... oké. Maar dit is de zoveelste tegenslag dit jaar. En wat hebben we nog meer in het vooruitzicht? Een mens wordt er moedeloos van.

De dag erop zijn we vroeg langs gegaan op het bezoekers uur en vervolgens heb ik mijn moeder bij mijn oma gebracht. Daarna ben ik naar huis geraced om daar wat spullen op te halen en weer terug naar mijn oma. En dat was toch vier en een half uur rijden bij elkaar. 's Avonds kregen we te horen dat hij de volgende ochtend naar een ziekenhuis zou worden verplaatst die dichter bij huis was. Tja, had ik dat eerder geweten dan had ik niet op en neer geraced. Maar tja, we hadden dan ook niet verwacht dat het in het weekeinde zo snel voor elkaar zou zijn. Als we de zuster in het ziekenhuis mogen geloven dan gaat het meestal ook niet zo snel.

We zijn vrijdag dus toch maar blijven overnachten en zijn de dag erop gewoon rustig naar huis gereden. We hebben hem weer opgezocht en het gaat wel iets beter. Het gaat echter in hele kleine stapjes, dus het kan nog wel eens lang gaan duren voor hij weer redelijk de oude is... als hij dit ooit wordt in ieder geval. Aan de ene kant kan ik wel huilen om de situatie, maar aan de andere kant ben ik kwaad en teleurgesteld zoals hij ons nu achter laat. Daarnaast krijg ik de rillingen als ik er aan denk wat er mogelijk nog meer om de hoek ligt. Welke verschrikkingen zullen we nog tegenkomen?

Maar we proberen vrolijk te blijven en positief. Alles nu stapje voor stapje en kijken of we het hoofd boven water kunnen houden. Al staat het water al tot boven het hoofd.

donderdag, november 15, 2007

Een jasje

... voor mijn Wiimotes. Ja, jullie lezen het goed. Een nieuws jasje voor die zwengel gevallen van de Nintendo Wii. Die gevallen die bij zoveel mensen al ramen, tv-schermen en schedels vernield heeft. Waar die kleine rechthoekige kunststof bakjes al niet goed voor zijn.

Nu dacht Nintendo natuurlijk: Dit is niet goed voor onze naam. En dus krijgt men bij elke nieuwe Nintendo Wii of losse Wiimote een beschermhoesje. Heel vervelend voor hen die er al één of meerdere thuis hebben zonder beschermhoesje. Maar Nintendo is niet gek... dus konden deze mensen, zoals ook ik, deze beschermhoesjes bestellen.

Ik had dus twee Wiimotes zonder een jasje en heb er dus netjes twee besteld. En na heel lang wachten, kwamen deze dus vandaag met de post binnen. Helemaal gratis en voor niks. En wat staan ze toch beeldig om de Wiimote. Zo lekker rubberig en rond. Jammer van die nieuwe geur die er nog aanzit. Want het geeft de Wiimote wel een lekker gevoel mee. Minder glad, dus beter houvast.


Ik ben echter benieuwd hoe lang het duurt voordat ze lastig worden. Want als de batterijen leeg zijn van de Wiimote moet je wel eerst het jasje deels weer lasmaken en met dat touwtje aan de onderkant kan dat nog wel eens irritant worden. Voor de winter hebben mijn Wiimotes het in ieder geval niet koud zo met een jasje aan. Dus ze zullen wel niet snel gaan niezen en proesten.

dinsdag, november 13, 2007

November regen

Het is weer november en dat betekend dat we met de drumband en lyrakorps weer verschillende optredens hebben. Als je dan hoort dat er in november een super storm aankomt, dan sta je niet te popelen om naar buiten te gaan.

Afgelopen zaterdag hadden we in ieder geval het eerste optreden. In het kader van Sint Maarten. De hele dag was het redelijk droog geweest en er bestond dus hoop dat dit ook wel zo zou blijven. Op weg naar het dorpshuis was er ook nog geen vuiltje aan de lucht. We hadden de instrumenten net voor en waren naar buiten gelopen of het begon al wat te miezeren. Gelukkig zette het niet door en hebben we redelijk met droog weer kunnen spelen. Want vorig jaar was het namelijk verschrikkelijk. Toen zijn we ook niet verder gekomen dan twee straten, omdat het weer gewoon verschrikkelijk was. Veel wind en regen, en dan valt het muziek maken niet te doen. Voor enkelen was het trouwens de eerste keer dat ze meededen. Want we hebben wat nieuwe leden weten te werven. Eén daarvan werd onderweg jammer genoeg onwel en is er tussen uit gestapt. Wat er precies was weet ik op dit moment niet, maar wellicht weet ik in de toekomst er meer over.

Zaterdag hebben we het tweede optreden. Sinterklaas binnenhalen. En ook hier hoop ik dat het weer goed blijft. Het weer is wispelturig, dus het kan alle kanten op. Dat is altijd het vervelenden van november. De ene keer is het goed weer, maar andere keren is het verschrikkelijk. Soms zo erg dat we uit noodzaak ergens beschutting moeten zoeken. Hagel, regen, sneeuw en kou. We hebben alles wel een keer gehad. Gelukkig hoefden we voor gaande jaren in dat plaatsje niet al te ver te lopen, dus is dat normaal gesproken goed te doen.

De week er op hebben we nog een optreden waarbij we Sinterklaas binnen moeten halen. Wat we daar kunnen verwachten is altijd de vraag. De ene keer is het een redelijk loopje, de andere keer een klere eind. Daarnaast is er nooit wat aan omdat er geen mens mee loopt, wat dus bij andere optredens wel het geval is. Dit omdat ze het daar zo hebben gepland dat als we met de Sint aankomen bij het dorpshuis dat de viering pas een uur later begint. Met welke reden dat zo georganiseerd is mag Joost weten, maar het nodigt niet uit om als inwoner achter de drumband en lyrakorps te gaan lopen.

Of we nu ver moeten lopen ja of nee, zolang het droog blijft is het wel te doen vaak. Dus november regen kies uw dagen goed. Want ik heb geen zin in slecht weer tijden de aankomende optreden. Oftewel hou de zaterdagen droog :P