Beroerte

Wat kan een leven opeens veranderen. Zo zit je gewoon thuis en verwacht je iemand pas een dag later. En dan komt er ineens een telefoontje dat die persoon in het ziekenhuis is opgenomen.

Dit overkwam mij donderdag. Om half tien kregen we te horen dat mijn vader, die eigenlijk pas op vrijdag zou aankomen op Schiphol, was opgenomen in het VU wegens een beroerte.

We zijn die avond die direct die kant op gereisd, zonder enige spullen. Dus daar waren we om half 12 en daar lag mijn vader. Op een kamer met nog vier personen, waar sommige hard onverstaanbare dingen mompelden. Hij had vermoedelijk een prop in zijn hersenen gehad waardoor een deel van zijn hersenen geen bloedtoevoer meer kregen. Ze waren er gelukkig op tijd bij en hebben hem dus aan de bloedverdunners gezet. Hij kon gelukkig nog praten. Maar zijn linker arm was verlamd en zijn mond stond scheef.

Tja, dan gaat er veel door je heen. Hoe kon dit gebeuren? Wat zal het voor man uiteindelijk worden? Hoe gaat het nu met moeders? Hoe zit het financieel allemaal? Moet hij hier blijven of kan hij dichter bij huis komen te liggen? Wie moeten we allemaal contacten om te vertellen wat er gebeurd is? Waar slapen we vanavond? en nog veel meer.

Er valt zoveel in één keer weg. Niet alleen je vader, die niet meer de persoon is die het was, maar ook dat wat hij financieel toch steeds maar weer wist op te leveren. En als het jaar al zo mooi was... oké. Maar dit is de zoveelste tegenslag dit jaar. En wat hebben we nog meer in het vooruitzicht? Een mens wordt er moedeloos van.

De dag erop zijn we vroeg langs gegaan op het bezoekers uur en vervolgens heb ik mijn moeder bij mijn oma gebracht. Daarna ben ik naar huis geraced om daar wat spullen op te halen en weer terug naar mijn oma. En dat was toch vier en een half uur rijden bij elkaar. 's Avonds kregen we te horen dat hij de volgende ochtend naar een ziekenhuis zou worden verplaatst die dichter bij huis was. Tja, had ik dat eerder geweten dan had ik niet op en neer geraced. Maar tja, we hadden dan ook niet verwacht dat het in het weekeinde zo snel voor elkaar zou zijn. Als we de zuster in het ziekenhuis mogen geloven dan gaat het meestal ook niet zo snel.

We zijn vrijdag dus toch maar blijven overnachten en zijn de dag erop gewoon rustig naar huis gereden. We hebben hem weer opgezocht en het gaat wel iets beter. Het gaat echter in hele kleine stapjes, dus het kan nog wel eens lang gaan duren voor hij weer redelijk de oude is... als hij dit ooit wordt in ieder geval. Aan de ene kant kan ik wel huilen om de situatie, maar aan de andere kant ben ik kwaad en teleurgesteld zoals hij ons nu achter laat. Daarnaast krijg ik de rillingen als ik er aan denk wat er mogelijk nog meer om de hoek ligt. Welke verschrikkingen zullen we nog tegenkomen?

Maar we proberen vrolijk te blijven en positief. Alles nu stapje voor stapje en kijken of we het hoofd boven water kunnen houden. Al staat het water al tot boven het hoofd.