Mens en dier

Afgelopen vrijdag naar Dierenpark Emmen geweest. In mijn ogen één van de mooiste en leukste dierenparken. Ze mogen dan, in vergelijking met andere grote dierenparken, weinig soorten dieren hebben. Toch is het erg mooi en leerzaam aangekleed en heb je veel meer het gevoel dat je de dieren in de natuur ziet en niet in een betonnen park. Erg leuk ook al die beestjes, vooral omdat er rond deze tijd altijd wel wat jong grut rondloopt. Jonge aapjes, een elandje, een olifantje en nog veel meer. Erg leuk om naar te kijken. Vooral ook omdat de wereld van de dieren er gewoon zo makkelijk uitziet. Beetje eten en drinken, veel slapen, zo af en toe kijken wat die rare menselijke bezoekers aan het doen zijn en natuurlijk voortplanten wanneer die nodig is. Relaties zijn ook een stuk makkelijker lijkt het wel bij de dieren. Een zeeleeuw mannetje bijvoorbeeld maakt zich zelf groot en duwt de andere mannetjes gewoon aan de kant om aan te tonen dat hij de belangrijkste is en zo het vrouwtje voor zich op eist (mits er natuurlijk niet een groter mannetje in de buurt is). Op die manier weet iedere zeeleeuw zijn plaats. Makkelijk en duidelijk.


Waarschijnlijk was het bij de mensen vroeger ook veel duidelijker. Ieder kende zijn plaats of het werdt die persoon wel duidelijk gemaakt. Oké, liefde kwam op een andere manier aan de orde. Men groeide in het huwelijk naar elkaar toe en af en toe waren er wat gekken die tegen de gevestigde orde ingingen en op die manier zich in de liefde verdronken (allemaal een beetje kort door de bocht, maar jullie begrijpen waarschijnlijk wel wat ik bedoel). Toch kende men vermoedelijk niet het probleem van afstand. Men kwam alleen mensen tegen die in de omgeving woonde. Tegenwoordig is dat echter niet altijd meer het geval. Met internet kun je veel makkelijker mensen ontmoeten die ver van je af wonen. Waardoor we het ons zelf toch af en toe behoorlijk moeilijk kunnen maken. Om nog maar niet te spreken over het moment dat gevoelens zich ermee gaan bemoeien. Soms kun je er niets aan doen. Het overkomt je en het enige wat je ermee kunt doen is je door de stroom laten mee sleuren. Ten goede of ten kwade. Persoonlijk heb ik via internet al veel kennissen en vrienden opgedaan. Veel meer dan IRL. Wat deels komt omdat ik de mensen in mijn omgeving me vaak totaal niet interesseren. Dit vooral omdat deze totaal andere ideeën hebben. Kennissen en vrienden die je maakt via internet hebben vaak gemeenschappelijke ideeën en dat trekt me dan ook veel meer.

Zo heb ik, een lange tijd geleden, iemand leren kennen die ik heel erg graag mag. Vermoedelijk zelfs meer dan heel erg graag mogen. Toch is er één belangrijk probleem en dat is de afstand (al hoeft dit natuurlijk geen probleem te zijn). We kennen elkaar via internet (en nee, niet via een dating site of iets dergelijks) en het klikt geestelijk gewoon erg goed. Na één ontmoeting kwamen we er echter achter dat het wederzijds niet liefde op het eerste gezich was. Het zou misschien wat kunnen worden maar dan moesten we elkaar geregelder zien en daar komt de afstand om de hoek kijken. Die is namelijk te groot om af en toe even langs te komen bij elkaar. Toch ben ik langzaam maar zeker meer gaan voelen. De dame in kwestie ziet de relatie echter meer vriendschappelijk en daar heb ik alle begrip voor. Het maakt het er alleen een stuk moeilijker en lastiger op. Maar goed, dat maakt het leven er wel weer interessanter op. Toch vraag ik me sterk af of het dierenleven me niet net iets meer trekt. Het makkelijke, het simpele, het duidelijkere en vermoedelijk geestelijk minder pijnlijke. Daar staat natuurlijk wel tegen over dat dieren veel minder kunnen genieten van liefdelijke gevoelen en emoties. Afijn, kans is groot dat de mensheid nooit uit deze vraag zal komen, dus waarom zou ik dat uberhaubt proberen. Ik kan beter genieten van datgene wat ik tegen kom op mijn pad in het leven en wie weet wat dat nog brengt voor mooie dingen?