Kinderen en Drakendwingers

Al een redelijk tijd terug heb ik het eerste deel uitgelezen van "De Kinderen van Prospero" van Jan Siegel. Nadat deze al enkele jaren op de boekenplank aan het instoffen was (net als de twee delen die erna zijn verschenen). Een niet al te dik boekje, wat vlot weg leest en een interessant verhaal verteld over een persoon uit deze tijd die door middel van magie terecht komt in de tijd van de ondergang van Atlantis en daar verschillende avonturen beleefd om vervolgens weer naar de huidige tijd terug te keren.


Een lekker tussendoortje tussen de vele dikke fantasy pillen door. Met een interessant thema namelijk Atlantis. Het boek is dan ook redelijk vergeven van het element water, iets wat het boek een karakter geeft. Het dompelde mij als lezer in ieder geval in een wonderlijke wereld en wist me tot het einde toe te boeien.

Ik ben daarna dan ook gelijk met deel twee begonnen. En wat een teleurstelling is dat toch redelijk geworden. Niet geheel... want het einde is best wel goed. Om het wat makkelijker te maken heeft de schrijfster het boek opgedeeld in twee delen: Deel 1 Het heksendom en Deel 2 Het drakendom. Het fijne is dat in deel 1 totaal geen heks aan bod komt. Nee, deze worden pas in deel 2 naar voren gebracht. Het eerste deel was naar mijn idee een droog kloterij. Er zat totaal geen snelheid in en de sfeer die boek 1 zo geweldig maakte was ver te zoeken. Door deel 1 heb ik me dus heen moeten worstelen (iets dat bij mij betekend dat ik vooral bezig ben in andere boeken te lezen en deze er af en toe bij pak). Het begon pas interessant te worden in deel 2. Daar waar je de heksen tegenkomt en eindelijk weer bij de hoofdpersoon terecht komt. Vandaar uit gaat het boek opeens als een speer richting het einde. Dit omdat er in deel 2 heel veel dingen gebeuren.


Toch vind ik dit tweede boek lang niet zo leuk als het eerste boek. Het kwam zeer traag op gang om vervolgens met een noodgang richting het einde te racen. Zo goed als de schrijfster in boek 1 de sfeer wist te zetten met een thema, zo slaat ze in boek 2 de plank redelijk mis. Al heb ik het vermoeden dat dit boek meer over het thema schaduw/vuur moest gaan.

De achterflap van boek 3 heb ik kort gelezen... en ik hou mijn hart nu al vast. Want volgens mij gaat ze eerder door op het verhaal van boek 2 dan dat ze weer terug grijpt op het eerste boek. Voorlopig zal ik dit boek er dus niet bij pakken en ga ik me eerst richten op wat andere boeken waar ik hoogstwaarschijnlijk net iets meer plezier aan ga beleven. Maar mocht één van jullie vinden dat ik dit derde boek toch wat voorrang moet geven dan roept u maar.