De vorm is redelijk hetzelfde. Alleen het onderwerp ligt op een totaal ander punt. Namelijk Taoïsme en geen Management. Beide natuurlijk een leefwijze, maar totaal niet gelijk. Veel van de voorbeelden die gekozen zijn in beide boeken komen overeen. Leuk hoe verschillende mensen gelijke verhalen anders kunnen uitleggen. Wederom is het simpel en simplistisch geschreven. Tevens wekt het een interesse bij mij op om in de toekomst me verder te verdiepen in het onderwerp. Mogelijk juist door dat het simpel is gehouden.
Ik zal de inhoud niet gaan opsommen, want daarvoor zou je het boek gewoon zelf moeten lezen. Toch laat ik deze gelegenheid om iets zinnigs te zeggen niet langs me heen gaan. Een deel van het boek gaat over de karakters van de personages uit de wereld van Winnie-de-Poeh en dat binnen het Taoïsme het karakter van Poeh-beer graag gezien wordt. Het simpel weg gelukkig zijn en genieten van alle dingen om hem heen. Het klinkt allemaal erg mooi natuurlijk en wellicht is het de moeite waard het te gaan proberen. Toch weet ik dat ik op dit moment weinig Poeh-karakter in mij heb.Ik vermoed dat ik op dit moment meer in het Iejoor-karakter zit. Het sombere, trieste karakter. Zoeken naar iets maar het niet kunnen vinden. Mijn staart kwijt zijn en niet weten waar het is. En iedere keer zien hoe mijn huisje in elkaar is gestort door een storm. Het in eigen gedachten verzonken zijn, zoekende naar wie ik ben en waar ik sta. Waar ik naar toe wil werken en uiteindelijk terecht wil komen.
Ook zit er een klein beetje Knorretje-karakter in mij. Beetje angstig zijn voor wat er mogelijk nog gaat komen, maar moedig zijn als het zover is. Er willen zijn voor vrienden en proberen hun zorgen te helpen dragen.
Een Konijn-karakter heb ik volgens mij niet. Ik hoef geen kennis om het knap zijn. En ook het Uil-karakter is niks voor mij, met zijn kennis om wijs te lijken. Al zou ik natuurlijk wel kennis willen hebben zodat ik wijs kan zijn. Het lijken hoeft van mij alleen niet zo. Tijgertje-karakter is me te springerig, al bevalt mij zijn ondeugendheid wel. Misschien dat ik dat laatste toch eens eigen moet maken (of bezig ik dat ergens toch al wel?). Kanga-karakter is te moederlijk, al zou je dat als vaderlijk ook kunnen bezien. Maar die tijd moet nog komen en tot die tijd kan dat wel wachten. Roo-karakter kan wellicht gezien worden als het kind in de mens, en dus ook in mij. Ja, die is er nog wel en die zal ik ook nooit los laten.
En dan als laatste het Poeh-karakter (Ja, de laatste. Want Gopher is een creatie van Walt Disney en die telt dus niet mee). Het als-er-maar-een-pot-honing-is-dan-is-het-goed karakter. Genieten van de kleine dingen in het leven. Een vlinder die fladdert door de lucht. Een bij die zoemt in een bloem. Een rups die kruipt over je vinger. Niet denkend aan de problemen die er zijn, omdat je ze toch niet meer weet. Zo goed als ik kan probeer ik toch gelukkig te zijn met de kleine dingen, maar het is moeilijk. Want er komt te veel op mij af dat ik niet kan vergeten. Je komt dan toch uiteindelijk weer uit op de stelling: Domme mensen zijn gelukkiger of vinden het geluk gemakkelijker. Niet denken maakt het leven simpeler. Want je denkt niet na over moeilijke aspecten des levens. Toch vraag ik me af (weer dat denken) of dat het leven ook leuker maakt. De kracht om na te denken maakt misschien niet gelukkig, maar het maakt het leven wel interessanter.
Een mens moet eigenlijk alle karakters uit de wereld van Winnie-de-Poeh bezitten en daar een eigen goede balans in zien te vinden. Misschien niet echt Taoïstisch (zover heb ik me er nog niet in verdiept), maar dat ben ik dan misschien ook niet. Het simpele en het wijze, het actieve en het rustige, het sombere en het vrolijke, het er voor anderen zijn en het op jezelf zijn, het Ying en Yang. En wil het nou net niet zo zijn dat het teken daarvan op de vlieger van Winnie-de-Poeh staat op de kaft van "Tao van Poeh".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten