Het was vanavond weer raak. Ben ik lekker de hond aan het uitlaten, zie ik in de verte twee mannen lopen met een stuk of drie á vier herders (het was donker dus ik kon het niet zo heel goed zien). Ze waren al een beetje aan het rond lanterfanten, dus ik dacht ik loop er via de overkant langs het parkje omheen om eventuele confrontatie tussen de honden te ontlopen. Komen die pipo’s ineens ook die kant opzetten. “Oké”, dacht ik bij mezelf, “die hebben toch een langzaam tempo dus die blijf ik wel voor”. Het was daar dus wat aan de donkere kant (weinig straatlantarens rond dat gebied) maar toch zag ik ineens rechts van me een groot harig geval op vier poten langs denderen.
U raadt het vast al: die had het op onze hond gemunt. Ik kon er nog net tussen springen en de herder een zachte trap geven zodat deze op afstand bleef en ik onze Jack Russell kon optillen. Dit klinkt misschien wat overdreven, maar ik heb hier zo mijn redenen voor.
Zo is onze hond al twee keer eerder door een herder aangevallen. In beide gevallen inclusief beet. Die van ons is dus niet blij wat betreft herders. En omdat hij ook al op leeftijd raakt, hij is ondertussen 13 jaar, en tevens een ruisje op zijn hart heeft, ben ik er niet echt happig op dat hij weer wordt aangevallen. Daarnaast is een eerder hond als een overleden aan de gevolgen van een aanval. Waarbij de bijt wond dus danig ernstig was dat deze uiteindelijk aan infectie is gestorven. En daar hebben wij dus echt niet nog eens zin in.
Verder zijn herders redelijk onvoorspelbaar. Er kan bij herders zomaar een knop omgaan dat ze zelfs hun eigen baas aanvallen. Nu gebuurt dat bij veel herders nooit, maar de mogelijkheid bestaat. Verder is het zo dat als herders één maal bloed proeven ze niet meer te houden zijn. Een oud klasgenote en mededorpsbewoonster had ook een herder. Die is toen één keer ontsnapt en heeft toen wat schapen doorgebeten. Deze had toen de smaak te pakken en ondanks dat deze herder vast was gezet heeft deze toch weten te ontsnappen en heeft ergens anders weer wat schapen dood gebeten. De hond was daarna zo wild en niet meer te houden dat deze uiteindelijk moest worden ingeslapen.
U snapt dus wel dat ik onze hond zo snel mogelijk optilde. Echter bleef het beest ons maar achtervolgen en probeerde steeds dichterbij te komen en op te springen. Echter met trapbewegingen en wat gebrul als: “scheer je weg” bleef de afstand onder controle. Ondanks dit alles bleven de vermoedelijke baasjes maar rustig doorlopen. Het kon ze eigenlijk weinig schelen wat hun hond deed. En dit vind ik nog wel het meest bespottelijke. Als je een hond hebt die een andere hond aanvalt dan ga je er toch gelijk achter aan? Of ben ik nu gek? Mijn conclusie is dat het voor de baasje heeeeeeeeeeel gewoon was dat één van hun honden dit gedrag vertoonde. Het is dus heel normaal. En eigenlijk zou ik dus niet mogen klagen. Nee, het is eigenlijk heel gek dat die van ons dat gedrag niet vertoont, net als vele andere honden. Maar tja, die lopen dan ook in de meeste gevallen met zo’n lang dun geval tussen de hond en de baas. Hoe heet zo’n ding ook alweer? Oh ja, een riem. iets wat bij de meeste gemeenten zelfs verplicht is gesteld binnen de bebouwde kom.
Deze keer is het goed afgelopen en heeft onze hond niks opgelopen, op de schrik na. Toch zit ik er sterk over na te denken om er een melding van te maken bij gemeente of politie. Want nu ging het misschien goed, maar hoe zit het bij een volgende keer?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten