zondag, juni 23, 2013

Vergane passies?

U kent het vast wel, u wandelt wat en vage gedachten tuimelen door uw hoofd. Nu heb ik dat behoorlijk vaak. Dit komt omdat we thuis een hond hebben en deze minimaal twee maal daags met mij (de andere keren is een ander aan de beurt) op pad wil en dan ben je als baasje verplicht om mee te wandelen. Meestal zijn de gedachten niet echt de moeite waard om over te bloggen, of ik ben ze alweer vergeten rond de tijd dat ik achter de PC zit, maar dit keer wilde ik mijn gedachten toch een keer delen.

De gedachten begonnen deels met het idee dat ik als kleine jongen erg gefascineerd kon raken om kleine dingen. Zo zat er in een haag bij onze straat van destijds altijd begin zomer een spinnetje in een web met allemaal kleine spinnetjes erbij. Ik kon daar dan uren naar kijken.Of wat te denken van de pissebedden onder de bloempotten. Van die verbijsterende diertje die, als je ze aanraakt, zichzelf in een bolletje veranderen. Alsof ze zichzelf op dat moment voor een mogelijke laatste maal willen omhelzen. Nu hoeven deze beestjes nog steeds niet bang voor mij te zijn, want ik zou ze nooit wat aan kunnen doen.

Oké, ik kan nog steeds bewonderend kijken naar de natuur, zoals een wild konijn/haas die voorbij huppelt of een troep ganzen die in een weiland graast, of een lief klein egeltje dat voorbij scharrelt door de gemeente perkjes. Zalig om naar te kijken. Echter is dat toch van een ander niveau. Ben ik als volwassene dan de kleinere organismen uit het oog geraakt? Ben ik op oudere leeftijd lichamelijk te groot geworden om mijn ogen op deze wezentjes te laten rusten? Of is mijn brein niet meer geïnteresseerd te krijgen voor de kleine beestjes?

Hierop volgde een gedachtegang naar andere passies uit mijn jeugd. Wat te denken van het spelen met LEGO, Meccano en He-man actie-figuren. Ja, natuurlijk… dat is speelgoed voor kinderen. Toch? Dus vandaar dat ik dat niet meer doe op mijn leeftijd. Toch zit er ergens diep in mij wel die kinderlijke passie. Wat houdt me dan tegen? De kinderlijke fantasie die je niet meer bezit? Of is het meer een tijdgebrek verhaal? Of schaamte? Zo van: dat doe je op die leeftijd niet meer.

Toch maak ik nog steeds wel uitstapjes naar die oude passies. Bij Shell kon je laatst sparen voor LEGO Ferrari autootjes. Welke ik dus wel allemaal bij elkaar gekocht heb en ook in elkaar heb gezet. Het zijn kleine wagentjes, dus qua tijd verspil je niet veel en dan heb je toch even dat gevoel terug van vroeger. En laatst liep ik een speelgoedwinkel binnen om te kijken of ze leuke aanbiedingen hadden op games gebied en zag ik toevallig dat ze daar de nieuwe Teenage Mutant Ninja Turtles actie-figuren hadden. Ik kon me nog net inhouden, anders had ik er waarschijnlijk nog één gekocht ook.

En om even verder te borduren op oude passies en één die begon bij TMNT, dan is het wel comics. In de goede oude tijd van de TMNT kwam er naast de tekenfilm serie op tv ook een comic reeks uit in Nederland. En ja, ik heb deze nog steeds in mijn bezit en was er helemaal weg van destijds. Toen ik op de middelbare school zat is mijn comic passie mee gegaan naar comics als: Spawn, Witchblade, Gen13, The Darkness en nog wat andere series die na een korte uitgave al weer van de markt verdwenen. Ik praat hier wel over de Nederlands vertaalde comics. Die passie is destijds gestopt omdat ze niet meer in het Nederlands werden uitgegeven en hier in de omgeving geen comic zaken zijn. Het was voor mij dus moeilijk om aan de Engelse versies te komen. En de prijs speelde vermoedelijk ook wel een rol.

Nog steeds ben ik dol op comics (strips en manga’s inbegrepen). Het is dat het een redelijk dure hobby is en er veel toffe dingen worden uitgebracht. Dus ik houd me op dit moment heeeeeeeeeeeeel erg in.

Mijn passie voor boeken en games is altijd actief gebleven. Waarschijnlijk omdat bij deze twee passies ook een flinke volwassen inhoud van de partij is. En er vele soortgenoten te vinden zijn met deze passie(s).

Voor het complete plaatje bij deze gedachtenstroom moet ik er bij vertellen dat het nummer “Walking in the Air” uit de film The Snowman de hele tijd in mijn hoofd speelde. Een kindertekenfilm waarbij de muziek veel nostalgische gevoelens opwekt. Een prima deuntje dus voor een dergelijke overpeinzing. Want ergens mis ik mijn jonge ik met zijn super leuke passies wel. Oh en dan nog iets: Waarom het nummer in mijn hoofd zat? Nou, het nummer kwam voor de wandeling voorbij op tv. Als muziek bij een reclame. En ik meen zelfs dat het van Wereld Natuur Fonds was. Dus dat maakt het plaatje wat betreft het beestjes gedeelte van deze blog ook nog eens mooi rond.

Geen opmerkingen: