Lijntje hiernamaals

Soms zou ik wel willen dat ik een lijntje had naar het hiernamaals. Niet om te kijken wat er is, maar om bepaalde zielen bij hun jasje te pakken, om vervolgens deze weer naar het leven te trekken en flink op hun donder te geven. Ook vorige week had ik zo’n moment, nadat ik een verschrikkelijk bericht te horen kreeg.

Vorige week maandag kreeg ik namelijk te horen dat een oud-college en biljart-maat de zaterdag ervoor het land der levende had verlaten. Zover ik weet was hij niet ernstig ziek, Hij had zwaar diabetes, maar daar kun je nog wel oud mee worden als je goed op jezelf let. En dat was dan ook niet de reden van het uitademen van de laatste adem. Nee, hij zag het leven niet meer zitten en dus riep hij de hulp in van vriendje touw. Wiens vriendschap hij beter niet had kunnen aangaan.

Hij laat vrouw en vier kinderen achter. Waarvan de jongste dochter hem, zover ik heb begrepen, ook nog heeft gevonden. Hangend in de garage. Deze zal hoogstwaarschijnlijk de rest van haar leven dat beeld op haar netvliezen hebben staan. Wat de tragedie alleen maar groter maakt. Gewoonweg verschrikkelijk.

Bij het condoleren afgelopen donderdag hoor je achteraf heel wat verhalen. Welke ik grotendeels als roddels beschouw. En waarvan je de inhoudt met een flinke korrel zout moet nemen. Want alle mensen proberen te achterhalen waarom hij deze keuze uiteindelijk heeft gemaakt. Zodat ze een gevoel krijgen dat ze het begrijpen en dat ze er op die manier vrede mee kunnen vinden met wat er gebeurt is.

Op het moment zit ik zelf nog steeds met een blok in mijn maag. Het was een super aardige, vriendelijke en vrolijke man. Iemand die ik nu moet missen. En nu weet ik wel dat mensen uit depressiviteit dit soort keuzes kunnen maken. En die keuzes noodlottig kunnen zijn. En dat mijn verstand er ook wel begrip voor heeft, hoe rot het allemaal ook is. Mijn gevoel schreeuwt alleen maar: WAAROM? Dus zou ik hem het liefste bij zijn kraag willen grijpen en hem een flink pak voor zijn donder willen geven. Leef man. Leef. De dood is definitief. Daarna heb je geen keuze meer in dit leven. En de dood geeft misschien rust, het leven dat je op die manier weggooit kan zoveel mooie dingen nog bevatten. Wurm je door de nare momenten heen en genieten van de mooie dingen. En ik weet dat dit niet makkelijk is. Het leven is nu eenmaal bikkel hard voor de meeste mensen. Maar geef het tenminste een kans.

Gedane zaken nemen jammer genoeg geen keer. En ik kan dan nu alleen nog maar zeggen: Rust zacht vriend. Hopelijk vind je in het hiernamaals wat je hier op aarde niet kon vinden.