"Soms roep ik mijn ikken bij elkaarVervolgens omschrijft hij wat voor soort ik die ik van negen jaar is en breid hij dat in zijn cabaret voorstelling uit met de ikken van zijn jaren 20, 30 en 40. Tja, persoonlijk ben ik nog geen 40, maar toch zit ik de laatste tijd erg over mezelf na te denken en wie ik nu was en nu ben. Zeg maar dat ik ook mijn ikken bij elkaar heb geroepen.
Ik heb inmiddels al een aardig reservoir
En als ik dan vraag: "He welke ik is eigenlijk waar"
"Ik, ik, ik", roepen mijn ikken dan door elkaar
En dan zwaai ik met mijn voorzittershamer
Verzoek om stilte in mijn bovenkamer
En dan geef ik met een vorstelijk gebaar
Het woord aan mijn ik van negen jaar"
Nou kan ik schrijven dat ik gelukkig ben over wie ik tot nog toe ben geworden, maar eerlijk gezegt weet ik dat dus niet. Want de laatste tijd heb ik het gevoel dat ik een pessimistische lul aan het worden ben. Weinig dingen maken me op het moment echt gelukkig. Sterker nog, de laatste tijd komen er af en toe dingen op me af die me alles behalve gelukkig maken.
Als kind was ik naar mijn weten een vrolijk baasje die, ook al had ik geen vrienden en werd ik op school veel gepest (zowel geestelijk als lichamelijk), toch zijn leven fluitend en positief tegemoed trad. Echt een pubber ben ik nooit geweest. Ik had het goed, was vrolijk en had niet de behoefte me tegen mijn ouders en de samenleving te verzetten zoals zoveel anderen wel schijnen te hebben. Zowel mijn Mavo als Havo ben ik zonder al te veel makken doorgelopen en, op enkele frustratie momenten na, ook mijn HBO.
Eerste jaar Universiteit was echter een flinke domper. Privé ging het niet lekker en dat was terug te zien in mijn studieresultaten. Toch ben ik stug door gegaan, al bleef die domper me achtervolgen. Toch had ik een tijdje waarin ik me zeer gelukkig voelde, er scheen een zonnetje op me, maar die is opgehouden met schijnen. Daarnaast zit ik met de drukte van het afstuderen, zit ik financieël rond het nul punt en gaat het in de huiselijke sfeer op het moment niet zo super. Mijn geest is aan het doldraaien in mijn hoofd, waardoor ik me nauwelijks kan concentreren op de punten waar ik me op moet concentreren. De weinige momenten dat ik me tegenwoordig even goed voel is als ik aan het gamen ben. Dan voel ik me gewoon weer even dat vrolijke baasje van rond de negen. Zonder problemen en zorgen die zich vermaakt met een speeltje. Echter een mens kan niet altijd maar gamen en dus stap ik na een uurtje gamen de werkelijkheid weer in en krijg ik weer de zachte klappen van het leven.
Gisteren sprak ik echter iemand en wat deze vertelde schokte me toch een beetje. Ik ga daar niet uitgebreidt op in, maar het heeft mij wel aan het denken gezet. Want mensen die depressief worden of heel erg in het pessimisme vallen gaan vaak een verkeerde kant op. Dus wil ik een depressieve pessimist worden of wil ik het vrolijke baasje blijven? Hmm, moeilijke vraag zeg...not. Ik ga voor het vrolijke baasje. Misschien niet heel volwassen maar boeien. Ik hoop echter dat me dat gaat lukken. Maar voor die ene persoon waar ik het net over had ga ik het proberen. Deze kan namelijk wel wat extra vrolijkheid gebruiken en misschien kunnen we elkaar op deze manier een klein beetje helpen :).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten