Rust in vrede

Vanmorgen werd ik wat raar wakker. Mijn moeder schudde me namelijk zachtjes wakker, omdat ze me wat wilde vertellen. Er was namelijk een ongeluk gebeurd waarbij vier jonge mannen zijn verdronken. Eén daarvan was 7 jaar lang een klasgenootje van me op de lagere school, waar ik af en toe mee optrok en waar ik goede herinneringen aan heb overgehouden. Daarnaast een vroegere dorpsgenoot die een tijd geleden naar Ee is verhuist.

Hieronder een nieuwsbericht over het ongeluk uit de Leeuwarder Courant:

Vier mannen uit Ee verdronken in Oostrum

Gepubliceerd op 26 mei 2006, 11:19
Laatst bijgewerkt op 26 mei 2006, 12:02
OOSTRUM -

Vier mannen van 19, 24 en twee van 28 jaar uit Ee zijn vannacht verdronken in het Dokkumer Grootdiep bij Oostrum. Op de Tichelwei tussen Dokkum en Oostrum raakte de auto waarin ze zaten door nog onbekende oorzaak te water. Burgemeester Roel Cazemier van de gemeente Dongeradeel spreekt van ''in ferskriklik drama.''

Omstreeks half zes vanmorgen werd de politie gealarmeerd. Een voorbijganger had gezien dat er verse remsporen op de weg stonden.

De politie vermoedt dat de wagen tussen een en half twee vannacht te water is geraakt. Duikers van de brandweer troffen op de bodem van het Dokkumer Grootdiep de auto aan met daarin de lichamen van de vier mannen.

De politie doet onderzoek naar de oorzaak van het ongeval.

De jonge man die ik kende, is de 24 jarige uit het nieuwsbericht. Een goede jonge. Zonde dat deze door een ongeluk uit het aardse leven gerukt is. Ik wens zijn familie heel veel sterkte toe in deze moeilijke periode.

Het is ook tevens de eerste, uit die lagere school klas van 13, die heen is gegaan. Iets wat mij toch aan het denken zet. Het leven is grillig en het is niet gezegt dat je oud wordt. Het ene moment ben je er en een tel later ben je weg. Of het nu door ziekte is of door een ongeluk. Het kan van het ene op het andere moment afgelopen zijn. Zonder dat je dat zelf wilt. Het geeft maar weer aan dat je moet genieten van het leven zolang het je gegunt is. En toch raken de meeste mensen na een tijdje weer verstrikt in hun oude patroon van studeren, werken en/of opbouwen. Ik bezie mijzelf niet als meer dan een ander, dus ik ben bang dat ook ik weer in dat patroon zal vastroesten. Toch hoop ik dat mijn patroon veranderen zal, al is het maar een beetje, en ik net iets meer van het leven zal gaan genieten dan dat ik nu al deed.

- Pieter Jan rust in vrede -