4+20

Geen post ten aanzien van de kerstdagen. Toch iedereen nog fijne feestdagen toegewenst. Nee, dit keer een iets langere post met een iets persoonlijkere inhoud. Als kick-off de tekst van een nummer van Crosby, Stills, Nash en Young getiteld 4+20.

Four and twenty years ago, I come into this life,
The son of a woman and a man who lived in strife.
He was tired of being poor and he wasn't into selling door to door
And he worked like the devil to be more.

A different kind of poverty now upsets me so.
Night after sleepless night, I walk the floor and I want to know- why am I so alone?
Where is my woman can I bring her home? Have I driven her away? Is she gone?

Morning comes to sunrise and I'm driven to my bed.
I see that it is empty and there's devils in my head.
I embrace the many colored beast. I grow weary of the torment, can there be no peace?
And I find myself just wishing that my life would simply cease.

Waarom deze tekst posten? Het antwoord is simpel. Het afgelopen jaar was mijn 4+20ste levensjaar. Die over enkele dagen eindigd. Niet mijn leven hopelijk maar wel mijn 24ste levensjaar. Daarnaast zijn er meer vergelijkingen met mijn leven in de hierboven geposte tekst. Af en toe ruziënde ouders en een vader die erg hard werkt om het gezin een beter bestaan te kunnen geven.

Echter voor mij niet het belangrijkste punt om deze tekst te posten. Nee, het gaat mij meer om de laatste twee coupletten. Iemand van 24 die zich af en toe eenzaam voelt en opzoek is. Niet zo erg als in dit nummer naar voren komt maar toch. Vooral dit jaar.

Ik zag dit jaar vele leefttijds genoten samen gaan wonen, trouwen en zelf enkele een kind krijgen. Het lijkt wel een complot. Ze volgen elkaar allemaal op. Nu ben ik niet iemand die de meute in dat soort dingen wil volgen maar het zet je toch aan het denken. Wat is de drang om rond de 24 te gaan trouwen en een kind te krijgen? Oke, vele van die personen hebben niet lang geleerd en zijn al snel aan het werk gegaan en hebben al een bestaan opgebouwd. Iets wat ik als student nog niet aan toe ben gekomen. Andere die hebben doorgestudeerd zie je ook niet in die situatie verkeren. Toch lijkt het een gewoonte dat je rond je 24ste een gezinnetje moet opbouwen en waar je vaak toe ge-pushed word.

Nou ben ik wel van plan ooit een gezinnetje op te bouwen maar nu nog even niet. Ten eerste gaat dat nog niet omdat ik nog geen levensgezel heb gevonden, vandaar ook dat eenzame. Ten tweede omdat ik daar financieel nog niet aan toe ben. Ik wil eerst mijn studie afmaken en daarna een baan zien te vinden zodat ik een huisje kan kopen. Mijn studie zit er bijna op als het een beetje mee zit dus die tijd zit er wel aan te komen.

Toch blijven de vragen: Where is my woman can I bring her home? Have I driven her away? Is she gone? rondspoken. Want wat heeft het leven voor zin als je het niet kunt delen. Als je je genen en kennis niet kunt doorgeven. Als je het in eenzaamheid moet slijten. Ja, ik heb een familie (een erg kleine familie maar toch een familie) en ik heb enkele vrienden. Toch kun je daar niet alles mee delen. Het einde van dit jaar is in zicht. Dat betekend dat ik straks een kwart eeuw achter de rug heb. De kans is groot dat dat betekend dat ik meer dan een kwart van mijn leven al achter de rug heb en dan rijst de vraag: Wat wil ik nu verder?

Een baan, een huis, een goed bestaan. Echter is in de geschiedenis al vaak genoeg bewezen dat dat lang niet het belangrijkste is. Nee, een zielsmaatje is veel belangrijker. Iemand waar je troost kunt vinden en waar je op kunt bouwen. Iemand die je door dik en dun steund en waar je alles mee kunt delen. Ook is dat niet voor iedereen weggelegt. Er zijn er genoeg die nog steeds zoekende zijn net als ik. En genoeg die veel ouder zijn. Sommige mensen vinden het op oude leefttijd en anderen nooit. En ik hoop dat ik niet bij die laatste twee groepen zit. Zolang het hart nog leeft heb ik hoop en we zien wel wat 2006 brengt. En voor iedereen die zijn liefde gevonden heeft en misschien zelfs al kind of kinderen heeft wees er zuinig op en trots.