Rampenplan

Vorige week werd je als tv kijker figuurlijk dood gegooid met films en documentaires over de 11 september ramp in New York. Het plat gaan van het WTC. Eén van de iconen van het Amerikaanse droom gevoel. Een verschrikkelijke gebeurtenis in de geschiedenis van deze blauwe ronde bol waar we op leven. Een geschiedenis die heel wat onschuldige mensen het leven heeft gekost.

Later kwam ik een zin tegen waarvan ik de oorsprong nu even niet meer weet. Namelijk ongeveer deze: Mensen die liefde hebben gekend zijn minder bang om dood te gaan, dit omdat ze weten dat er tenminste iemand van ze gehouden heeft.

Toen moest ik toch wel aan het volgende denken: Wie hebben er minder moeite met de dood? De mensen die een relatie hadden/hebben of deze mensen die nog nooit een relatie hebben gehad?

Rond die tijd was ook de film The Untouchables uit 1987 op tv. Een film over de Maffia waarin het verhaal wordt verteld van FBI agent Eliott Ness en zijn obsessie om Al Capone neer te halen. Ness weet zich geen raad en roept om hulp bij een oude agent. Op een gegeven moment nemen ze nog iemand in het team op, maar wel na de vraag of hij vrijgezel is. Tevens komt er op een gegeven moment een boekhouder in het team, welke toevallig ook vrijgezel is en waar Ness erg blij mee is. Uiteindelijk wordt die boekhouder op gruwelijke wijze gedood. Nu is het natuurlijk de vraag of deze toevallig op dat moment zonder relatie zat of nog nooit een relatie heeft gehad. Maar toch: in welke situatie zou deze meer rust in de dood vinden?

En dan lees ik vandaag een bericht waarin gemeld wordt dat na analyse van 148 studies, verspreid over drie decennia en waarbij meer dan 300.000 mensen werden onderzocht men tot de conclusie kwam dat mensen die regelmatig omgaan met familie en vrienden gemiddeld 3,7 jaar langer leven dan eenzame mensen. Zij met weinig sociale steun hebben een sterftecijfer net zo hoog als dat van alcoholisten, terwijl het hebben van een sociaal leven hetzelfde effect heeft als het stoppen met roken.

Nu is mijn sociale steun heel laag (zeer kleine familie (naast mij nog twee) en weinig vrienden) en ik heb nog nooit een relatie gehad. Dus aan de ene kant ga ik gemiddeld genomen eerder dood door dat ik eenzaam ben, aan de andere kant hoor ik meer moeite te hebben met dood gaan aangezien ik nog nooit een relatie heb gehad. En ja, beide punten spoken al langer door mijn hoofd dan deze ene week.

Ik voel me al tijden eenzaam en dat betreur ik. Tuurlijk, ik heb wel wat vrienden, al zijn ze op één hand te tellen. Hele toffe vrienden. Echter in het verleden had ik die ook wel eens en na een bepaalde tijd vielen die dan weg. Dus bij mij heerst er nu eenmaal de angst dat nieuwere vriendschappen ook wel na een tijdje wegvallen. Wat ook nog steeds wel gebeurt, maar gelukkig zijn er nu een paar waarbij ik het gevoel heb dat het wel eens een keer goed kan lopen. Het zijn dit keer echter wel vriendschappen op lange afstand (misschien dat het daarom zo goed blijft gaan, wie weet). Hierbij kun je niet even bij elkaar langsgaan als je dat gevoelsmatig even nodig hebt. Waardoor het gevoel van eenzaamheid wel iets wordt verlaagd, maar lang niet zoveel als ik zou willen.

Zou een relatie dit dan oplossen? Ik heb werkelijk geen idee, aangezien ik die nog nooit gehad heb. In mijn hoofd is er wel een vaag idee/gevoel van wat ik denk dat ik mis doordat ik geen relatie heb, maar in hoeverre dit overeenkomt met de werkelijkheid… echt geen flauw idee. Feit blijft dat ik iets mis in dit leven. Iets wat voor het grootste deel van de wereldbevolking iets heel normaals is. Voor sommige mensen zelfs zo normaal dat ze mij totaal niet snappen en dan maar het contact verbreken. Daarnaast wordt het mij althans iedere dag meermaals voor de neus gedrukt. Ik ben me er dus al bewust van dat ik iets mis en doordat ik het elke dag meermaals voor de kiezen krijg is het ook iets wat steeds maar door mijn hoofd maalt.

Het is een ramp. En bij een ramp hoort een rampenplan. Probleem: Er is geen rampenplan. Alleen het continu malen van een radertje in mijn hoofd die ik het liefst met een flinke moker aan diggelen wil slaan. Echter kan ik geen moker vinden die dat wil lukken zonder dat ik er aan dood ga.

Ik zie dat deze post al aardig lang geworden is maar ik wilde toch nog even één klein ding kwijt. Vandaag was de film Ghost World op tv. In deze film zit een oudere man (Seymour). Een beetje stoffig type. In de film blijkt dat deze al wel relatie heeft gehad (mijn inziens ongeloofwaardig), iets wat bij mij overkomt als: het zou te sneu en te ongeloofwaardig overkomen bij het grootste gros van de kijkers omdat deze zich totaal niet in een dergelijke situatie kunnen plaatsen (maar dat even terzijde). Op een gegeven moment zegt deze het volgende: You think it's healthy to obsessively collect things? You can't relate to other people, so you fill your life with stuff... I'm just like all these other collector losers.

Wie weet ligt daar ook het antwoord waarom ik zoveel spaar. ;) Tot zover deze lange post.

Droomloos

Droomloos is het tweede deel van Mel Hartmans serie De Fantasiejagers. Een serie die fantasy en sciencefiction combineert met vleugjes detectivewerk en humor. Misschien een rare combinatie, maar wel één die in dit deel 224 bladzijden werkt.

Het portaal
Het belangrijkste in de serie De Fantasiejagers is de wisselwerking tussen de twee verschillende werelden: Ratiowereld en Emowereld. Welke totaal verschillend zijn. Kort gezegd is Ratiowereld de wereld zoals de onze, maar dan op technologisch gebied verder ontwikkeld en qua emoties redelijk doods. Emowereld is de droomwereld van Ratiowereld, een plek vol emotie, fantasie en de bijbehorende wezens.

In het vorige deel bestond er al een Portaal. Deze is echter door gebeurtenissen vernietigd. In dit deel wordt het Portaal opnieuw ontwikkeld en gebouwd. En zo komen de twee werelden weer in verbinding met elkaar, buiten de dromen om. Deze nieuwe verbinding zorgt echter weer voor problemen.
.....
De rest van de recensie valt te lezen op Aeon.

Ysabel

Een vijftienjarige die in Frankrijk in een avontuur belandt? Een avontuur waarin een oud verhaal tot leven komt? Is dit een boek dat jeugdige lezers kan opvoeden tot lezers van boeken als De Da Vinci Code en De Naam van de Roos?

Fotograafje leef je nog
Ned Marriner is de vijftienjarige zoon van Edward Marriner, een beroemde fotograaf die in de omgeving van Aix en Provence in Frankrijk wat kiekjes wil maken voor een toekomstig boek. Dit doet Edward niet alleen. Nee, ook zijn werknemers Greg, Steve en Melanie leveren hun steentje bij.

Terwijl de vier volwassenen hard aan het werk zijn om een kathedraal van buiten te fotograferen, zoekt Ned zijn heil in de kathedraal zelf. Daar ontmoet hij Kate, een uitwisselingsstudent uit Canada die al wat langer in het gebied rondwandelt en er dus al iets meer over weet.

Nou ja, iets meer? Af en toe lijkt ze meer op een wandelende encyclopedie. Samen lopen ze ook nog eens tegen een geheimzinnige man aan. Een persoon die hen uiteindelijk een oud verhaal in trekt. Niet omdat hij het wil, maar omdat Ned door iets wordt aangetrokken.
.....
De rest van de recensie valt te lezen op Aeon.