Terug in de tijd?

Al weken krijg je reclame over je heen van Heineken, aangaande hun actie met een USB in de vorm van een cassettebandje. Nu leek me dit dus een erg leuk dingetje (het bier is niet echt te zuipen, maar dat even terzijde). Want thuis hebben we een radiosetje die ook USB ondersteund. Dus dan zou ik mooi wat muziek erop kunnen zetten en mijn eigen keuze muziek kunnen luisteren. En dan is die cassette-vorm toch een leuk extraatje. Al was ik dus eigenlijk helemaal niet van plan iets te kopen, maar ik dacht... laat ik toch maar een klein dingetje kopen van mijn zuurverdiende geld. Want alleen maar werken en niks kopen, daar is ook niets aan.

Maar al loopt die reclame al weken, in de supermarkten kon ik het maar niet vinden. Dus gisteren maar eens gegoogled of dat geval al weer uitverkocht was. En toen las ik dus dat er al mensen waren die hem gekocht hadden. Na mijn werk ben ik dus maar meteen naar de dichtstbijzijnde supermarkt gefietst, maar weer een nee. Toen maar naar een iets verder afgelegen supermarkt gereden. Daar zat ook een drankenhal bij. Ben daar toen maar gelijk als eerste in gewandeld en even na gevraagd of ze het hadden of dat het alweer over was. Ja, ze hadden ze al wel... dus die dame ging even kijken of ze er nog stonden... maar nee hoor, daar lagen ze niet meer. Iets wat ik zelf ook al gezien had. Ze ging dus even kijken of er nog in het magazijn wat lag. En ja hoor, daar lag er nog precies één.


Die was dus meteen voor mij. :P Goed, ze hadden verschillende soorten en ik tref het natuurlijk weer dat de laatste de minste leuke is. Al is de kleur wel lekker duidelijk zichtbaar, namelijk fel oranje. Omdat het thema dus Hollandse Nieuwe was van deze versie. Op het thema na een geinig dingetje. Kleiner dan ik had verwacht en toch mooi 2 GB geheugen (al is dat tegenwoordig niet zo heel veel, maar genoeg voor waar ik het voor wilde gebruiken).

Ik heb er net dus wat muziek op gegooid en ga dat binnenkort eens uitproberen. Mocht het niet werken dan scheelt het in ieder geval bijna 2 GB aan ruimte op mijn computer.

Bonsai

Al jaren zit ik er over te denken om een bonsai groot te brengen. Nou ja, groot. Zo'n boom moet eigenlijk een boompje blijven. Dat is het hele idee achter een bonsai. Toch is dat er nooit van gekomen. Voornamelijk omdat dergelijke boompjes behoorlijk prijzig zijn.

Begin dit jaar was dat gevoel weer sterk aanwezig, en pak-em-beet twee maanden geleden vonden we in onze tuin een eikeltje met daaraan al een wortel, een stam en wat blaadjes. Kijk, dat is toch een mooi begin. Dus die heb ik even vanuit de grond in een potje gepoot. Beetje potgrond erbij en een schuitje water en de rest moest het boompje eerst zelf maar opknappen.

En dat leek dus even niet helemaal goed te gaan. De blaadjes verschrompelde en wat overbleef was een zielig stammetje. Die gelukkig wel flexibel bleef, dus maar hopen dat het goed kwam. Want een eik is een sterke boom en als bonsai zeer geliefd daarvoor. Want ze kunnen redelijk veel aan. Dus grotere kans dat je het als boompje lang in leven kunt houden.

Hij stond in ieder geval lekker buiten in de zon en kreeg af en toe een buitje over zich heen. Maar het stammetje bleef kaal. Tot een week of twee geleden. Toen kwam er opeens weer een blaadje aan. En daarna nog één, en nog één. Wat er op dit moment dus al zeven zijn geworden. Alleen de top blijft tot nog toe een beetje kaal. Maar goed, er zit dus nog steeds leven in.


Zoals je kunt zien is het op dit moment nog niet zoveel. Maar dat hoeft van mij ook niet. Dit is voor mij ook een heel-veel-jaren plan. En toch veel leuker dan zo'n geval van een kweker. Nu kan ik ook zelf bepalen hoe ik hem ongeveer zal laten groeien. Al ben ik daar nu dus nog niet zo mee bezig.

Hij staat dus buiten. Maar ik zet hem, denk ik, iets voor dat de winter begint binnen. En dan richting zomer weer buiten. Niet dat ik bang ben dat hij door vorst dood zal gaan (het is toch een eik). Maar meer omdat ik in de winter zelf niet zo naar buiten wil gaan en hem toch wil blijven verzorgen.

Eigenlijk is het wel frappant. Dat in het jaar dat de ene eikel overlijd, dat ik dan ook in dat jaar een bonsai begin op te groeien, wat eerst een eikeltje was. Dood en leven, in de tijd zo dicht bij elkaar. En al zegt men dat de dood rust biedt, dat boompje biedt dat ook. Ik denk wel dat ik van dat boompje erg ga genieten en als deze bevalt... Wie weet... Misschien probeer ik dan ook wel eens van een andere boomsoort een bonsai te maken.